Ikona zranionego człowieka

O tak, te żerujące na śmierci zwierzęcia stwo­rzenia nie wzbudzają sympatii i trudno nazwać ich żerowanie współczuciem dla ofiary. A prze­cież Jezus mówi, że Jego śmierć jest właśnie dla kogoś takiego, kto jest jak sęp. Łatwo jest umrzeć dla kogoś, kto potrafi docenić tę śmierć, albo wyrazić wdzięczność, lub też uszanuje poświęce­nie ofiary, ale jak trudno umierać dla tych, którzy na tobie żerują! Jak trudno jest umierać dla dobra tych, którzy cię niszczą, którzy cię nie szanują, obgryzają, wykorzystują, a nawet nasycają się two­im upadkiem, cieszą się z twojego nieszczęścia i klęski życiowej. Jezus właśnie tak umarł. Kiedy poświęcał się dla nas, byliśmy grzesznikami. By­liśmy jak sępy i żywiliśmy się grzechami tego świata, żyliśmy tym, co nieczyste.
„Chrystus bowiem umarł za nas, jako za grzesz­ników, w oznaczonym czasie, gdyśmy jeszcze byli bezsilni. A nawet za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trud­nością. Chociaż może jeszcze za człowieka życz­liwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś nam okazuje swoją miłość przez to właśnie, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesz­nikami." (Rz 5,6-8)
Jezus stał się taką padliną męczeństwa, aby nas oderwać od żerowania na padlinie grzechu.
W Starym Testamencie jest napisane, że padliny nie wolno było nawet dotykać (por. Kpł 11,8-40).
Nie wolno było dotykać padłego mięsa. Tymcza­sem Ewangelia mówi: „Gdzie padlina, tam i sępy". Pomyśl, jak bardzo Jezus chciał poświęcić się dla nas, aby nas nakarmić swoją miłością. Rozumiem, że z miłości obca matka może nakarmić własną piersią porzucone dziecko, które płacze z głodu. To dowód wielkiego współczucia, ale żeby z mi­łości rzucić się w stado sępów na pożarcie, to do­wód miłości, która przekracza nasze możliwości zrozumienia.
Poświęcić się, to dać się wykorzystać, dać się zjeść tym, którzy nie zasługują na poświęcenie. Taki był Jezus. Nikt z nas nie zasłużył na Jego łaskę, a On nam jej udzielił i dzięki niej coś w naszym życiu się zmienia...
Kiedy zastanawiam się nad tym wszystkim, wi­dzę papieża, sędziwego człowieka, który pada z bezsilności, a mimo to chce się dawać wszyst­kim. Wszyscy wyciągają do niego ręce, chwytają go, całują, dotykają, nasycają się jego widokiem, piją z niego emocje, można powiedzieć żerują na jego słabości i dzięki temu żyją nadzieją. On nie jest wcale uparty i żądny władzy j nie chce opuścić tro­nu papieskiego nie dlatego, że jest przywiązany do podziwu. On chce być jak najdłużej wykorzysty­wany przez ludzi, chce służyć wierzącym i niewie­rzącym, dobrym i złym, tym, którzy go podziwiają i tym, którzy go szkalują, bo wie, że miłość, która z niego wypływa jak ze zranionego, upadającego zwierzęcia, jest potrzebna tym ludziom jak orłom, aby ich dusze wzbiły się wysoko.
On nie patrzy na to, że jest ciężko, że nie ma sił, nie ma zdrowia... Nie patrzy też na świadectwa moralności tych, którzy się z nim spotykają. Chce dawać się w miłości Jezusa. Poświęca się. Jego misja to poświęcenie i to jest dla nas wspaniały wzór, gdyż my też jesteśmy zaproszeni do ofiaro­wywania się naszym braciom i siostrom w wie­rze. Do umierania, do padania dla podniesienia innych z upadku.
Jezus powiedział: „Miłujcie waszych nieprzy­jaciół", czyli stańcie się jak padlina, dla tych, któ­rzy na was żerują. To przerażające słowa, ale czy można się doszukać innych w Biblii, którą sza­nujemy i wierzymy, że jest głosem Najwyższego?

Mistyczna transfuzja

Biblia jest dla nas światłem. Jest światłem dla tych, w żyłach których płynie krew Baranka Bo­żego. A przecież w Komunii Świętej przyjmuje­my Jego Krew. To taka mistyczna transfuzja.
Jesteśmy poniekąd Jego krewniakami - krew­niakami Boga! Czasami zastanawiam się przy spo­żywaniu Jego Krwi w czasie Eucharystii, ile jesz­cze jest w moich żyłach mojej własnej krwi, a ile Jego. Nie byłoby tej Krwi w moim sercu, gdyby nie Jego śmierć.