Maryja została wzięta do nieba, radują się zastępy aniołów.

Tyle antyfona przed Ewangelią. Kilka prostych słów. I zupełnie nieadekwatna do nich – jak się na pierwszy rzut oka wydaje – Ewangelia. Oto ta, która została wywyższona, pobiegła z pomocą innej, starszej już kobiecie.

Prostota słów. Prostota gestów. Prostota uwielbienia, które nie boi się mówić o rzeczach wielkich.

Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.

Bo błogosławić ją będą z Jego powodu wszystkie pokolenia

Bo okazał moc swego ramienia

Bo rozproszył pysznych, odebrał władzę tym, którzy się wywyższali, a wywyższył pokornych

Bo nasycił głodnych, a bogatych z niczym odprawił

Bo ujął się za swoim ludem tak, jak obiecał.

Pokora nie boi się wielkich słów. Nie ukrywa wielkich dzieł Boga w imię skromności. Nie boi się chwały. Uwielbia Boga, który okazał swoja moc, miłosierdzie i wierność.