Jezus "mocą Ducha Bożego wyrzuca złe duchy" (Mt 12,28)

„Udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Imię oznacza osobę. W tekście greckim występuje przyimek eis (w). Wskazuje on na kierunek, tj. włączenie w Osoby Trójcy Świętej, podporządkowanie im. Wskazuje, że nowo ochrzczony wchodzi w ścisły, osobisty związek z osobami Trójcy Świętej.

Chrzest „w imię Ojca” oznacza chrzest do życia z Bogiem i w Bogu. Sprawia dar synostwa Bożego. Stając się synami Ojca, mamy odtąd obowiązek żyć tak, jak chce tego Ojciec, tj. miłować wszystkich (Mt 5,45) i dążyć do takiej doskonałości, jaką ma On sam (por. Mt 5,48).[1]

 „I Syna” – słowa te wskazują na jedność życia z Synem Bożym. Przez chrzest stajemy się synami w Synu.[2] A ponieważ w tym samym synostwie uczestniczą wszyscy ochrzczeni, dlatego stajemy się braćmi w Chrystusie (por. Ga 3,26-29).

„I Ducha Świętego” – te słowa również wskazują na naszą wspólnotę z Duchem Świętym. Od chwili chrztu „miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5,5). Od chrztu Duch działa skutecznie w wiernych (por. 1 Kor 6,19). On umożliwi uczniom kroczenie drogą naśladowania Chrystusa, choćby ona wymagała ofiar (Hbr 9,14).

Mógłby to być jednak tylko czysto zewnętrzny ryt, gdyby osoba ochrzczona nie była pouczona o konsekwencjach tego mistycznego zjednoczenia z Chrystusem. Nie tylko należy chrzcić, ale także nauczać, jak żyć po chrześcijańsku. Człowiek staje się uczniem Chrystusa poprzez chrzest, ale pozostaje nim tylko wtedy, gdy zachowuje wskazania Jezusa. Ewangelista, pisząc o nauczaniu, używa słowa greckiego didasko. W okresie, gdy pisał swe dzieło, był to termin techniczny na oznaczenie nauczania chrześcijańskiego poprzedzającego chrzest i następującego po tym rycie.