"Gdy nadszedł w końcu dzień Pięćdziesiątnicy…" (Dz 2,1)

Języki, które były jakby ogniste, rozdzieliły się.

„I na każdym z nich spoczął jeden”. Brak w tym zdaniu podmiotu i zastanawia użycie liczby pojedynczej. Być może autor myśli nie tyle o językach, co raczej o Duchu Świętym. Przemawia za tym następne zdanie, w którym kontynuuje myśl: „I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym”. Słowo „spoczął” nie oddaje w pełni terminu greckiego ekathisen, który znaczy bardziej: osiedlił się. Tak więc termin mówi o trwałym wzięciu na własność każdego z Apostołów przez zesłanego Ducha Świętego.

W opisie widać też pewne stopniowanie. Dotychczas św. Łukasz nie wymienił jeszcze Ducha Świętego. Pisał o szumie, jakby gwałtownego wiatru i o pojawieniu się języków przypominających ogień. Ale dopiero obecnie wskazuje na Tego, kto bierze w posiadanie Apostołów. Jest nim Duch Święty wspomniany dwukrotnie w tym wierszu. Kolejne zdanie: „Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym” wskazuje, że zjawiska zewnętrzne były tylko przejawem czegoś niezmiernie ważnego: zstąpienia Ducha Świętego w dusze zebranych ludzi. Płomienie nad głowami Apostołów były oznaką obecności Ducha Świętego. Stało się tak jak w wypadku Elżbiety i Zachariasza (Łk 1,41.67), Jana Chrzciciela w łonie matki (Łk 1,15) czy Jezusa w czasie chrztu (Łk 4,1). W Dziejach Apostolskich św. Łukasz będzie często zaznaczał, że tym samym Duchem Świętym zostaną napełnione różne osoby: św. Piotr (Dz 4,8), św. Paweł (Dz 9,17; 13,9), św. Szczepan (Dz 6,5; 7,55), św. Barnaba (Dz 11,24), Apostołowie (Dz 4,31). U początków dziejów Kościoła, podobnie jak w wypadku Jezusa, Duch Święty przejmuje inicjatywę, a Jego obecność jest niezwykle intensywna. Słowo „napełnieni” przypomina wodę, która tak bardzo wypełniła zbiornik, że zaczyna się przelewać. Dlatego św. Piotr powie o wylaniu Ducha Świętego (Dz 2,17).

„Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym”. W tym sformułowaniu kryje się całe bogactwo darów wewnętrznych, które stały się odtąd udziałem Apostołów. Zrealizowała się zapowiedź Jana Chrzciciela (Mk 1,8; Mt 3,11; Łk 3,16; J 1,26.31.33). Wraz z umocnieniem w wierze Apostołowie otrzymali łaski specjalne (por. J 7,37-38). One zapewniły im dokładną znajomość nauki Chrystusa, którą odtąd będą głosić wszystkim narodom. Widocznym znakiem tej nowej sytuacji był „dar języków”, jakim zostali obdarzeni przez Ducha.