Pozostanie tylko pianie kogutów

Bóg daje nam światłe oczy serca tak, byśmy wiedzieli, czym jest treść chrześcijańskiego powołania. Czy serce ma oczy? W Biblii słowo „serce” występuje około tysiąca razy, najczęściej w sensie przenośnym. Tronem Ducha w moim sercu jest rozmyślanie nad słowami Boga. Psalmista wyjaśnia: „Pamiętam dni starodawne, rozmyślam o wszystkich Twych dziełach, rozważam dzieło rąk Twoich” (Ps 143,5). Na początku potrzeba jedynie czytania Biblii, dopiero potem pojawi się zdolność do rozmyślania, do medytacji. Ostatecznie człowiek zdobędzie dzięki temu umiejętność dostrzegania dzieł Boga, posiądzie zdolność postrzegania faktów jako Jego łaskawych interwencji. Zanim wstąpimy do nieba, trzeba Duchowi Świętemu uczynić w sercu niebo. Matka Jezusa, zanim przyjęła wcielenie Syna Bożego, przyjmowała słowa usłyszane od Ducha Świętego w sercu.

Ponieważ wszyscy jesteśmy poranionymi ofiarami inwazji informacji plotkarskich, kryminalnych, skandalicznych, politycznych i rozrywkowych, potrzeba nam mądrości, która leczy, poznania, które nie kurczy naszego umysłu, sprowadzając go do poziomu kurzego móżdżku w kurniku zwanym cywilizacją. Ta wszędzie dostrzegalna obsesja uganiania się za zmysłową słodyczą rozrywki zdradza lęk przed gorzką rozpaczą pustki ducha. Odkąd Europa odeszła od swego duchowego spełnienia, rytuały jedzenia urosły do rangi epidemii – gdzie nie spojrzeć, mnożą się restauracje i puby. Ekspansja gastronomicznych lokali, knajp i zajazdów dowodzi, że pustkę w sercach Europejczycy pomylili z pustką żołądków. Starożytny mistrz kuchni Marcus Gavius, autor biblii obżarstwa, otruł się, lękając się życia w nędzy. Cyceron w listach do Attyka wyśmiewał naiwność Rzymian, pisząc, że są tak głupi, iż wyobrażają sobie, że po upadku państwa uratują swoje sadzawki z rybami.

Co ocaleje z Europy? Znany dramat Dürrenmatta opowiada o schyłkowych rządach cesarza Romulusa Augustusa, który nie zauważa upadku imperium, ponieważ całym sercem oddał się hodowli kur i każdego dnia odprawia liturgie degustowania gotowanych kurzych jaj. Za teatralną sceną pieje kogut. Jego pianie towarzyszyło też wyparciu się Chrystusa przez Piotra. Europa wypiera się masowo Chrystusa, czyż więc pozostanie jej tylko pianie kogutów zwiastujących gorzki płacz, jakiego zaznał Piotr po wyjściu z podwórca pałacu Kajfasza?•