XXVII NIEDZIELA ZWYKŁA - ROK B

Tekst i komentarz z Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu. David H. Stern. Oficyna Wydawnicza Vocatio. Warszawa 2004

II CZYTANIE

Widzimy jednak Jeszuę - który rzeczywiście został na trochę uczyniony niższym od aniołów - teraz ukoronowanego chwałą i czcią, bo zaznał śmierci, aby z Bożej łaski zakosztować śmierci za całą ludzkość. Słuszne bowiem było, aby Bóg, który wszystko stworzył i pod­trzymuje, wielu synów przywodząc do chwały, Sprawcę ich wyzwolenia doprowadził do celu przez cierpienia. Bo i Jeszua, który czyni ludzi zastrzeżonymi dla Boga, i ci, któ­rzy zostają zastrzeżeni, wspólny mają początek - dlatego nie wstydzi się On nazywać ich braćmi.

(Hbr 2,9-11)

7-9a. Hebr m'at może oznaczać jedynie "trochę", ale gr. brachu może znaczyć albo "trochę" (w. 7), albo "na trochę" (w. 9). W w.7, cytując Psalm 8,5 z Septuaginty, gdzie pojawia się słowo brachu, autor trzyma się znaczenia hebr. m'at - "trochę". Nie ma jednak powodu, aby sądzić, że brachu w w. 9 znaczy to samo. Autor, wykształcony Żyd, cytując hebrajski psalm, nie zmienił jego sensu, ułożył jednak do greckiego słowa brachu interjęzykowy midrasz, którego nie mógłby używać na bazie samego tylko tekstu hebrajskiego. Autor wykazuje swoją tezę za pomocą midraszu, nie zaś przez nadanie słowu w w.7 znaczenia innego niż u psalmisty.

9b-10. Jako Syn Boży (1,4-14) i Słowo Boże (Jl 1-18), był Jeszua znacznie wyżej od aniołów. Ale jako człowiek, został uczyniony niższym od aniołów, aby zakosztować śmierci, do­świadczyć nikczemności i bólu, za całą ludz­kość - czego aniołowie uczynić nie mogą.

Bo zaznał śmierci, dosłownie „z powodu cier­pienia (gr. to pathēma) śmierci (tou thanatou)". Słowo to pathēma zostało użyte w liczbie mnogiej w w. 10 („przez cierpienia" - dia to pathēmatōn) i bez słowa thanatos, odwołującego się konkretnie do cierpień związanych ze śmiercią, ale ta­kie było popularne wówczas omówienie. Autor listu używa w ten sposób słowa to pathēma i po­krewnego mu czasownika pathein („cierpieć") wielokrotnie; niektóre tego przykłady to 2,18; 5,8; 9,26; 13,12.

10-13. Jako człowiek Jeszua musiał cierpieć tak jak my, aby się w pełni z nami utożsamić. To właśnie daje Mu jedyne w swoim rodzaju prawo do roli naszego pośrednika. Utożsamiając się w pełni zarówno z Bogiem, jak i z nami, buduje między nami pomost (Izajasz 59,1-2) i stwarza dla nas tę jedność z Bogiem, którą sam posia­da. Por. Jochanan 17. Wersety 12-13 podają na potwierdzenie dwa cytaty z tych partii Tanach, które powszechnie uznaje się za mesjańskie.
 

EWANGELIA

Przybyli niektórzy p'ruszim i usiłowali podejść Go, pytając: „Czy Tora zezwala mężczyźnie rozejść się z żoną?". Odparł: „Co nakazał wam Mosze?" Powiedzieli: „Mosze pozwolił mężczyźnie wręczyć żonie get i rozejść się z nią". Ale Jeszua rzekł do nich: „Dla was napisał to przykazanie, ze względu na zatwardziałość waszych serc. Jednak na początku stworzenia Bóg uczynił ich mężczyzną i kobietą''. Z tego powodu mężczyzna opuści swego ojca i matkę i połączy się ze swoją żoną, i tych dwoje stanie się jednym ciałem. A zatem nie są już dwojgiem, ale jednym. Nikt zatem nie powinien rozdzielać tego, co Bóg złączył". Kiedy znowu byli w domu, talmidim zapytali Go o to. Powiedział im: „Kto oddala swoją żonę i poślubia inną kobietę, popełnia cudzołóstwo przeciwko swej żonie, a jeśli żona rozwodzi się z mężem i poślubia innego mężczyznę, ona również popełnia cudzołóstwo".
Ludzie przyprowadzali do Niego dzieci, aby ich dotknął, ale talmidim ganili ich.
Lecz gdy Jeszua to zobaczył, rozgniewał się i powiedział im: „Pozwólcie dzieciom przy­chodzić do mnie, nie powstrzymujcie ich, bo Królestwo Boże należy do takich jak one.
Otóż to! Mówię wam, że kto nie przyjmie Królestwa Bożego jak dziecko, nie wejdzie do niego!" I wziął je w ramiona, kładł na nich ręce i czynił nad nimi b'rachę.

(Mk 10,2-16)

2-12. Zob.Mt5,31-32zK;19,1-12zK.

16. Czynił nad nimi b'rachę. Nie wiemy, w ja­ki sposób Jeszua błogosławił dzieci. Jednak dziś w każdy erew-szabbat (piątkowy wieczór) przy stole zastawionym wieczerzą ojciec rodziny mó­wi do swoich synów: „Niech Bóg uczyni was jak Efraima i M'naszego", synów Josefa i wnuków Jaakowa; a do córek mówi: „Niech Bóg uczyni was jak Sarę, Riwkę, Rachel i Leę", żony Patriarchów. Potem, kładąc rękę na głowie dziecka, wypowia­da błogosławieństwo Aaronowe (Liczb 6,24-26):

Adonai niech cię błogosławi i zachowa!
Adonai niech rozjaśni swe oblicze nad tobą!
Adonai niech podniesie nad tobą oblicze i da ci szalom [pokój]!