WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE - ROK C

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody,
Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja

Mt 28,19.20

 EWANGELIA
Jezus został uniesiony do nieba

Zakończenie Ewangelii według świętego Łukasza

Jezus powiedział do swoich uczniów:

”Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego.

Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka”.

Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.

Łk 24,46-53

47. ”odpuszczenie grzechów wszystkim narodom”: Dz 26,23 pomaga odpowiedzieć na pytanie, które nasuwa ten werset: W jaki sposób Jezus Mesjasz ogłosi wszystkim narodom wypełnienie się Pisma? Uczyni to za pośrednictwem Pawła i Kościoła. W ten sposób Łukasz doprowadza do końca temat chrystologicznego uniwersalizmu. Jezus jest Mesjaszem w rzeczywistym, pełnym znaczeniu słowa wówczas, gdy Boże zbawienie dotrze za jego pośrednictwem «aż po krańce ziemi»".

48. ”jesteście świadkami tego”: Posłannictwo to zostało skierowane do większej grupy ludzi niż Jedenastu (zob. 24,9.33). Łukaszowy kontekst wskazuje, że do grupy tej należały również kobiety.

49. ”obietnicę mojego Ojca”: Duch Święty jest siłą ożywiającą w dalszym opowiadaniu Łukaszowym o tym, jak Bóg wypełnił swoje obietnice. Zob. Dz 1-2.

50-53. Wersety te zawierają liczne odnośniki do 1,5-2,52, z którymi Łukasz je łączy za pomocą inkluzji.

50. ”Potem wyprowadził ich”: Łukasz korzysta z gr. czasownika exagein, który w LXX został użyty dla opisania wyprowadzenia Izraelitów przez Boga z niewoli egipskiej. Jezus niebawem odejdzie do Ojca (zob. 9,31).

”podniósłszy ręce błogosławił ich”: Słowa te wydają się być aluzją do Syr 50,20-24, gdzie czytamy o najwyższym kapłanie Szymonie udzielającym błogosławieństwa i sprawującym kult oraz o chwale oddanej Bogu przez całe zgromadzenie. Jest to jedyny fragment Łk, w którym ewangelista opisuje, jak Jezus pobłogosławił uczniów. Na zakończenie liturgii swojego życia Jezus błogosławi uczniów, co stanowi przeciwieństwo do historii Zachariasza (1,21-22).

51. ”został uniesiony do nieba”: W Dz 1,6-11 Łukasz inaczej relacjonuje wniebowstąpienie Jezusa. Opis w Łk można nazwać „doksologicznym", czyli podkreślającym oddawanie chwały Jezusowi. Opis w Dz podaje „eklezjologiczną" interpretację wydarzeń, która stanowi przejście do Łukaszowego opowiadania, jak Boży ekklesia musi zaprzestać radosne wielbienie i rozpocząć podróż po drogach świata, głosząc dobrą nowinę. Łukasz „pragnie pokazać, że podróż Jezusa nie zakończyła się... w absolutnej nicości, lecz w sercu tego, którego nazywał swoim Ojcem"

52. ”oddali Mu pokłon”: Słowa te stanowią chrystologiczny punkt kulminacyjny ww. 36-53 i, w rzeczy samej, całej Ewangelii. Po raz pierwszy i ostatni Łukasz opisuje uczniów oddających cześć Jezusowi. Łukaszowa chrystologia jest bliska poglądowi zawartemu w J 20,28.

”radością”: Zob. przesłanie aniołów w 2,10. Wyraźnym celem Łukasza jest zharmonizowanie początku i końca - narodzin Jezusa i jego odejścia. Staje się jasne, że obietnica dana na początku została wypełniona na końcu, i co więcej, całe życie Jezusa niesie ludziom wielką radość.

”Jerozolimy”: Ewangelia rozpoczyna się i kończy w świętym mieście, lecz w tym czasie wydarzyło się wiele rzeczy, które zmieniły znaczenie miasta dla czytelników Ewangelii.

53. Wiele dziedzińców Świątyni było wykorzystywanych do modlitwy. Starożytni pisarze często tworzyli ramy swych utworów literackich, rozpoczynając i kończąc narrację w tym samym miejscu - Łukasz rozpoczyna i kończy swe opowiadanie w Świątyni.

”świątyni”: Ewangelia rozpoczyna się i kończy - w świątyni, która u Łukasza stanowi ogniwo łączące stare z nowym. Pierwotny Kościół, opisany w Dz, chwali Boga w świątyni (Dz 3).

”wielbiąc Boga”: Zob. 1,64; 2,28. Podobnej reakcji Łukasz oczekuje od czytelników - pragnie, by wzięli sobie do serca jego kerygmatyczne opowiadanie i wyznali z głębokim przekonaniem, że Bóg dokonał tego wszystkiego w Jezusie dla nas i dla naszego zbawienia (zob. 1,1-4).
 

Katolicki Komentarz Biblijny
prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :.

Historyczno Kulturowy Komentarz do Nowego Testamentu
Craig S. Keener, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000 :.