Spotkanie z "filarami Kościoła"

Pierwsze oznaki pojawienia się pewnego centrum, w którym zaczęto przejawiać troskę o jedność, i gdzie zajęto się tym problemem, są interwencje biskupów Rzymu. W roku 155 Polikarp biskup Smyrny, przybył do Rzymu, aby przedyskutować rozmaite kwestie doktrynalne z biskupem Anicetem. Dionizy z Koryntu pisze do Kościoła Rzymian i biskupa Sotera. Także Polikrates z Efezu, w imieniu biskupów Azji, adresuje do biskupa Rzymu swą obronę zwyczaju obchodzenia Wielkanocy. Przykłady te potwierdzają, że biskup Rzymu nie jawi się wyłącznie jako przedstawiciel jednej z wielu tradycji odziedziczonych po Apostołach, a raczej przedstawia jedną z nich, obdarzona szczególnym autorytetem (J. Gnilka).
Pierwszeństwo Piotra i jego następców na stolicy biskupiej w Rzymie sprowadza się w zasadzie do tego, że jest on początkiem jedności Kościoła (origo unitatis); „trwałym i widzialnym źródeł i fundamentem jedności” (KK 12). Tak widzi to już biskup Kartaginy Cyprian, który nadaje tej myśli formę obrazu: „Podobnie jak słońce wysyła wiele promieni, ale tylko jedno światło, i jak drzewo ma liczne konary, ale tylko jeden korzeń, i podobnie jak z jednego źródła wypływają liczne strumienie, mimo to jedność zostaje zachowana, gdyż jeden jest tylko początek”. Gwarantem świętości, powszechności i apostolskości Kościoła jest zatem jedność, która jest darem Jezusa Chrystusa.
Następca apostoła Piotra w osobie Biskupa Rzymu cieszy się nieomylnością z tytułu swego urzędu, gdy „jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze, ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów… Nieomylność obiecana Kościołowi przysługuje także Kolegium Biskupów, gdy wraz z następcą Piotra sprawuje ono najwyższy Urząd Nauczycielski, przede wszystkim na soborze powszechnym” (por. Sobór Watykański I: DS. 3074; KK 25; KKK 891). Nieomylność jest nie tyle cechą ludzi, co szczególnym darem Chrystusa, który sam jest Prawdą i chroni swój Kościół od błędu (por. KK 12).
W perspektywie wielkiego jubileuszu Jana Pawła II w encyklice Ut unum sint zainicjował istotny zwrot w podejściu do prymatu Piotra. Najpierw wraz z swym Poprzednikiem Pawłem VI przeprosił „za wszystko, za co jesteśmy odpowiedzialni” (por. spotkanie w siedzibie Ekumenicznej Rady Kościołów w Genewie – 12 czerwca 1984 r.), a następnie zdecydowanie przychylił się do tego, aby kwestia prymatu Biskupa Rzymu stała się „przedmiotem studiów, już podjętych lub planowanych (…). Po stuleciach gwałtowanych polemik inne Kościoły i Wspólnoty kościelne coraz wyraźniej przyglądają się w nowym świetle tej posłudze jedności” (UUS 89; por. NMI 44).

Potrzeba i dziś zapytać o misję Biskupa Rzymu, następcę Piotra Apostoła:

* Św. Paweł w Pierwszym Liście do Tymoteusza poucza młodego biskupa, aby wiedział, „jak należy postępować w domu Bożym, który jest Kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy” (1 Tm 3,15). Czy rzeczywiście uznajemy Kościół jako nasz dom – „filar i podporę prawdy”?

* W V Modlitwie Eucharystycznej prosimy: „Umocnij więź jedności między wiernymi i kapłanami, między kapłanami i naszym Biskupem N., między biskupem i naszym Papieżem N.”. Jaka jest nasza modlitwa za Biskupów, za Piotra naszych czasów? Czy słuchamy ich i wspieramy ich inicjatywy duszpasterskie?

* Papież Benedykt XVI prosił nas o modlitwę, jak wcześniej prosił o to Jan Paweł II. Jak jest nasza odpowiedź na ten apel?

* Jak reagujemy na słabości hierarchów Kościoła? Czy podajemy się presji określonych opcji, grup nacisku, tzw. „poprawności politycznej”? Czy umiemy być krytyczni, obiektywni w sądzie? Czy pamiętamy o postawie Jezusa wobec grzeszników: „A Pan obrócił się i spojrzał na Piotra” (Łk 22,61)? Czy i my będziemy – za Piotrem – pytać: „[…], ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?” (Mt 18,21)

* Papież Jan Paweł II wyznał: „Biskup Rzymu osobiście powinien włączyć się gorliwie w modlitwę Chrystusa o nawrócenie, które jest niezbędnie potrzebne «Piotrowi», aby mógł on służyć braciom. Serdecznie proszę, aby modlitwę tę podjęli wierni Kościoła katolickiego i wszyscy chrześcijanie. Niech wszyscy modlą się wraz ze mną o to nawrócenie” (UUS 4).

Dodaj swoje pytanie :.


Módl się!

W duchu tej pobożności [maryjnej] pragnę przed tym wizerunkiem [Matki Bożej Nieustającej Pomocy] dziękować Bogu za pontyfikat Jana Pawła II i jak on prosić Matkę Bożą, aby miała pieczę nad Kościołem, któremu z woli Boga przychodzi mi przewodzić. I was proszę, drodzy bracia i siostry, abyście towarzyszyli mi tą samą modlitwą, jaką wspieraliście waszego wielkiego Rodaka.

Benedykt XVI – Wadowice 27 maja 2006 r.