Posługa apostolska według św. Pawła

Doświadczenie mocy Boga

Otóż w Pawłowym przeżyciu własnego powołania na czoło wysuwa się odczucie mocy, która od Boga zstępuje na człowieka. Czytamy w 1 Tm 1,12: „Dzięki składam Temu, który mię przyoblekł mocą, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, że uznał mnie za godnego wiary, skoro przeznaczył do posługi mnie”.

Paweł jest jakby urzeczony tą Bożą siłą, którą w sobie nosił i dzięki której mógł wytrzymać wszystko (Flp 4,13). Ona to sprawiła, że Paweł chlubił się nawet ze swych ludzkich słabości (2 Kor 11,30). W nich bowiem nie tylko ujawniała się, ale i doskonaliła moc Boża (2 Kor 12,9). Apostoł wyzna nawet, że ukochał swoje słabości, nie będzie się buntował, nie popadnie w rozpacz lub rezygnację. Zdobywa się przy tym na wydawałoby się paradoksalne oświadczenie: „Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny” (2 Kor 12,10).

Tę Bożą moc, energię, lub dokładniej: jej odczucie i okazanie na zewnątrz, uważał Paweł za najważniejszy sprawdzian autentyczności powołania. Jest przekonany, że przepowiadanie Ewangelii dokonuje się dzięki Bożej mocy (1 Tes 1,5), że od tej mocy pochodzi wszelka wartość jego apostolskiej posługi.

Ta moc Boża sprawia, że Paweł okazuje się zdolny do wypełnienia powierzonej mu misji. Dlatego wiedząc, że nosi w sobie moc samego Boga, Paweł nigdy nie przypisywał sobie tego, co nie było wynikiem jego zasług. Bowiem odczuciu mocy Bożej towarzyszyło zawsze poczucie ludzkiej słabości, stanowiąc drugi zasadniczy element autentycznego przeżycia godności apostolskiej. I nawet zwyczajem literackim w listach Pawła stało się wiązanie prawem kontrastu wyznania naturalnej słabości człowieka ze wzmianką o Bożej mocy. Tak więc wyznawał Paweł o sobie, że: „pod względem stosunku do Prawa - faryzeusz, pod względem gorliwości - prześladowca Kościoła” (Flp 3,5); że „z niezwykłą gorliwością zwalczał Kościół Boży i usiłował go zniszczyć” (Ga 1, 13), i że: „w żarliwości o religię żydowską przewyższał wielu swoich rówieśników” (1,14).