Witaj, Arko Przymierza!

Zestawiając przytoczony fragment z opisem odwiedzin Maryi w domu Elżbiety i Zachariasza (por. Łk 1,39-45) można dostrzec pewne uderzające zbieżności w sformułowaniach zawartych w porównywanych tekstach. Elżbieta na widok Maryi, podobnie jak król Dawid wobec arki, woła: „Czemu zawdzięczam to, że matka mojego Pana przychodzi do mnie?” (Łk 1,43). Wyraźne podobieństwo można dostrzec w zakończeniach obydwu fragmentów: Arka Przymierza pozostała w domu Obed-Edoma trzy miesiące, a Łukaszowy przekaz precyzuje, że Maryja pozostała u Elżbiety „około trzech miesięcy, a potem wróciła do domu” (Łk 1,56). Maryja udała się do Elżbiety zaraz po zwiastowaniu: Maryja przemierzała ziemię świętą, z Nazaretu do domu Elżbiety i Zachariasza, znajdującego się w górskiej krainie Judy, niosąc w sobie Boga – będąc prawdziwym „żywym tabernakulum”.

Po trzymiesięcznym pobycie w domu Obed-Edoma Dawid w końcu sprowadził arkę do Jerozolimy (por. 2Sm 6): najpierw umieścił ją w przygotowanym namiocie (por. 2Sm 6,17), a następnie przeniósł ją do świątyni wybudowanej przez swojego syna Salomona (por. 1Krl 8). Od tego momentu autorzy biblijni zasadniczo nic nie mówią o Arce Przymierza: prawdopodobnie historyczna arka zaginęła na zawsze po zniszczeniu świątyni jerozolimskiej przez Babilończyków w VI wieku przed Chrystusem. Prorok Jeremiasz, świadek tamtych tragicznych wydarzeń, wołał: „Nie będą już więcej mówić: Arka Przymierza PANA! Nie będą o niej myśleć, nie będą jej wspominać, nie będą odczuwać jej braku, ani tworzyć nowej” (Jr 3,16). Jeremiasz przekonywał swoich rodaków, że trzeba zapomnieć o dawnej arce, a swoje serce zwrócić ku ostatecznej rzeczywistości, jaką jest przyszła, niebieska Jerozolima, nazwana „tronem PANA” tak, jak kiedyś była nim nazywana Arka Przymierza (por. Wj 25,10; 2Sm 6,7). Do tej Jeremiaszowej zapowiedzi nawiązuje Apokalipsa w słowach: „W niebie otworzyła się świątynia Boga, a w świątyni ukazała się Arka Jego Przymierza” (Ap 11,19). Duchowe dziedzictwo największej świętości Starego Testamentu, jakim była Arka Przymierza, ocalało w Chrystusowym Kościele: w tradycji katolickiej prawdziwą Arką Przymierza jest Matka Jezusa (św. Efrem), która w swoim dziewiczym łonie nosiła „Słowo, które Ciałem się stało”, „prawdziwy Chleb z nieba”, samego Dawcę prawa Bożego.