Wprowadzenie

Wiara w świętych obcowanie to wiara w „świadków Prawdy”. Ich życie było prawdziwe, gdyż przyjęli – jako swego Pana i Zbawiciela - Tego, który jest Prawdą (J 14, 6). Ten Pierwszy Świadek Prawdy w krytycznym momencie sądu przed Piłatem powiedział: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu” (J 18, 37).

Wobec tych słów narzuca się pytanie: Kto jest z prawdy? Według słów Jezusa: jest nim ten, kto żyjąc w tym świecie nie boi się być świadkami królestwa Bożego; słucha bardziej Boga, niż ludzi (Dz 5,29); jest autentyczny, bo żyje i chodzi w blasku „światłości prawdziwej” (J 1,9).

Drugie określenie zawarte w tytule („z tej ziemi”) wskazuje na konkretnych ludziach urodzonych i związanych ze Śląskiem. Nie ma ich wielu, tym bardziej warto zachować ich pamięć, prosić o wstawiennictwo, naśladować ich życie… Świadkowie Prawdy z tej ziemi - to męczennicy, wyznawcy, duchowni i świeccy niosący światło: prawdy, miłości, cierpienia... Świadectwem swojego życia podprowadzają innych do Światłości Świata. Czerpią z tego Źródła jak fosforyt, a napromieniowani tym Światłem, stają się świetlistymi drogowskazami dla tych, którzy w mrokach i cieniu śmierci mieszkają (Łk 1, 79).

Przyjrzymy się świętym w świetle Słowa Bożego:
- świętym czczonym na Śląsku,
- świętym pochodzącym, związanym ze Śląskiem,
- błogosławionym Ślązakom,
- błogosławionym śląskim męczennikom II wojny światowej
- sługom Bożym (z tej ziemi).

Pięć serii portretów świętych, jakby pięć „promieni światła wychodzących ze słowa Bożego” – według metafory papieża Benedykta XVI. Wydaje się, że początek nowego tysiąclecia to właśnie czas wychodzenia z ciemności do światła: „Noc się posunęła, a dzień się przybliżył. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła” (por. Rz 13, 12; Ef 6,11). W tej drodze mogą nam pomóc ci, którzy stali się świadkami Prawdy z tej ziemi: Ziemia śląska – o dziwo – nie szczyci się wieloma świętymi „wyniesionymi na ołtarze”. Kryje jednak w sobie – jako swój najcenniejszy skarb – wiele wspaniałych postaci, wzorów osobowych godnych naśladowania. Nie wolno o nich zapomnieć, trzeba podtrzymywać pamięć o nich i przekazywać ją potomnym! Arcybiskup Paryża kard. Suhard mawiał: „dawać świadectwo to nie znaczy robić Bogu głośną propagandę, szokować, lecz żyć tak, żeby styl tego życia był nie do zrozumienia, gdyby Bóg nie istniał”. W tych rozważaniach chodzi przede wszystkim o ów «styl życia», który pociąga ku Bogu.