Słowo co prostuje ludzi

Dowiedział się Ojciec prawdy i co dalej?
– Dalej jest obietnica. Bóg bardzo kocha grzesznika. Słowo Boże może mnie przemienić. Gdy przyniesiono do Jezusa sparaliżowanego, on usłyszał: „Wstań”. I Słowo Boże go wyprostowało. Nieraz piszę długopisem obok któregoś wersetu – „Amen”, czyli „niech mi się tak stanie”, „niech tak będzie”.

To po Biblii można pisać?
– Oczywiście! Można podkreślać ważniejsze fragmenty, robić notatki. Później zastanawiam się, dlaczego właśnie na to słowo zwróciłem już uwagę. Czytam to po jakimś czasie i przypominam sobie prawdę o sobie.

Jak długo jest z Ojcem ta popisana Biblia?
– Od 20 lat. Mam jeszcze kilka innych egzemplarzy. Ale akurat ten zabieram zwykle na rekolekcje, konferencje. Jest poznaczone, więc łatwo mogę znaleźć potrzebne fragmenty. Biblia to niezwykła księga. Żałuję, że nie nauczyłem się jej na pamięć.

Dlaczego w kościele słyszymy wciąż te same fragmenty?
– Fragmenty są te same, ale ja każdego dnia jestem inny. Wczoraj był piękny dzień, wieczorem byłem na ognisku. Poszedłem spać zadowolony. A dzisiaj mam dużo roboty, jestem przygnębiony…
Fragment przeczytany wczoraj dziś powie mi zupełnie coś innego. Inaczej słuchałem tekstów Pisma Świętego, gdy miałem 15 czy 25 lat, a inaczej słucham dziś, gdy mam lat 57.

Moja znajoma otworzyła kiedyś Biblię na chybił trafił. Jej mama była ciężko chora. Szukała odpowiedzi. Otworzyła i przeczytała, że wszystko będzie dobrze. Bardzo się ucieszyła. Niedługo potem jej mama zmarła. A ona odłożyła Pismo Święte już na dobre.
– Biblia nie jest po to, by rozwiązywać zagadki. Mogę otwierać Pismo Święte, szukając słowa dla mnie. Ale nie mogę mówić: „Panie Boże, ja teraz losuję odpowiedź na moje pytanie”.

Bo Biblia to nie szklana kula…
– Dobre porównanie. Jeśli znasz Biblię, jeśli ją spożyłeś, jak mówi Apokalipsa, i ona napełniła twoje wnętrze, to już myślisz tą księgą. Nie komentarzem w telewizji czy radami ciotek, ale Pismem Świętym.

Rozmawiał Piotr Sacha