Obmycie nóg uczniom

3. Jedność tekstu J 13, 1-20

Chcąc ukazać jedność tekstu należałoby zatrzymać się nad samym tekstem, nad jego wewnętrzną strukturą i powiązaniami, jakie w niej zachodzą.

Wielu biblistów przyjmuje Janowy opis ostatniej wieczerzy, a dokładniej opis umycia nóg uczniom i ujawnienie zdrajcy, czyli J 13, 1-30, jako całość opowiadania. Są i tacy egzegeci, dla których w analizowanym tekście nie ma ciągłości myśli i niektóre wersety^[54]wydają się być innego autora^[55].

Przeprowadzając analizę literacką i historyczną tekstu należy zwrócić uwagę na głos S. Mędali, mówiący o wersetach 1-3, że „dwukrotne użycie imiesłowu wiedząc (εἰδὼς)wskazuje, że jest dorzucony do istniejącego tekstu”^[56].

Przeprowadzając dalszą analizę jedności tekstu należy zwrócić uwagę także na przypuszczalna wersję perykopy w jej pierwotnym brzmieniu. Taką wersję zaproponował Michał Wojciechowski^[57]. Swoją propozycję oparł na podstawie analizy językowej i znaczenia pojedynczych zdań, z których wynika, że opis z Czwartej Ewangelii „łączy elementy różnego typu”^[58]stanowiące jego pierwotny rdzeń i późniejsze opracowanie redakcyjne^[59].

(Przed Paschą)

I wstał od wieczerzy

i złożył szaty a wziąwszy prześcieradło opasał się. Następnie nalał wody do miski

i zaczął myć nogi uczniów prześcieradłem, którym był opasany.

(Piotr): (Panie), ty mi myjesz nogi?! Nie będziesz mi mył nóg, na wieki!

(Jezus): Jeśli cię nie umyję, nie masz udziału ze mną.

(Piotr): (Panie), nie tylko nogi, ale i ręce i głowę!

Kiedy zaś umył ich nogi,

Wziął swe szaty

I znów spoczął.

I rzekł im: Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Jeśli to wiecie, szczęśliwi jesteście.⁶⁰

--------------------------------------------