Obmycie nóg uczniom

Werset 12 zawiera konstrukcje typowe dla stylu janowego^[47]. Należy również zauważyć, że w. 12a jest odwrotnością ww. 4-5. Stanowią one jakby klamrę, która otwiera i zamyka jeden integralny opis. Może on pochodzić od narratora, co nie fałszuje treści w nim zawartej.

Według M. Wojciechowskiego w badanym tekście jest to jedyny element symetryczny^[48], jeśli o takim można mówić, gdyż także i ta symetria nie jest ścisła, tzn. brakuje w niej kilku szczegółów^[49].

Użycie, w wersecie 13, tytułu κύριοςdo Jezusa jest typowe i częste w ewangelii św. Jana. Ciekawe jest natomiast użycie go wraz z tytułem Ὁ διδάσκαλος. Sprawia to, że staje on z nim na równi i nie ma już takiego znaczenia, jakie za sobą niesie. Tu staje się ono nietypowe i skromniejsze^[50]. Innym wyrażeniem jest proste εἰμὶ γάρ, które nie jest typowe dla Jana^[51].

Werset 13 nie zawiera terminów charakterystycznych dla „stylu janowego”, można go więc uznać za luźny logion, który został użyty przez redaktora dla ukazania ważności czynu. Samo zdanie nie wiąże się z gestem wykonanym wobec uczniów, ale może stanowić podkreślenie jego ważności.

Wersety 14 i 15 kontynuują myśl z wcześniejszego wersetu i z opisu umycia nóg. W nich odnaleźć można wyrażenia i cechy „stylu janowego”^[52].

Charakterystycznym dla Jana jest podwójne użycie ἀμὴν ἀμὴν, które wprowadza definitywną wypowiedź Jezusa. To podwójne ἀμὴνwystępuje tylko w czwartej ewangelii.

Werset 16, który rozpoczyna mowę wyjaśniającą, stanowi uroczyste wprowadzenie z użyciem tego dyptyku. Widząc, że połowa z wszystkich wystąpień tego wprowadzenia znajduje się w rozdziale 15, można przyjąć, że ewangelista wykorzystał luźne wypowiedzi Jezusa, by stworzyć jedną mowę^[53].