Brzmi wręcz absurdalnie. Duch prowadzi Jezusa do miejsca, gdzie będzie kuszony. Nie do spragnionych chleba głodnych. Nie do czekających na uzdrowienie. Nie do oczekujących pojawienia się Królestwa tłumów. Nawet nie do pierwszych uczniów. Ale na pustynię, gdzie będzie kuszony.

Nie tak wyobrażamy sobie działanie Ducha. Owszem, uniesione w uwielbieniu ręce, mówienie językami, uzdrowienia, oświecenie Słowem, słyszący głoszenie Ewangelii nawróceni… To zgadza się z naszymi wyobrażeniami o działaniu Ducha.

Tymczasem pustynia i kusiciel. Ktoś, kogo się obawiamy, znając jego wyrafinowane podstępy.

A jednak potrzebujemy wyprowadzenia przez Ducha na pustynię. My, słabi, skłonni do grzechu. A jeśli nie do grzechu, to do drobnych ustępstw. My, zapominający Kto jest ostatecznym Zwycięzcą. Któremu wszystko jest poddane. Który w chwili pokusy wkłada w nasze usta swoje Słowa. One mając moc obronić, wybawić. „Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie. Osłonię go, po poznał moje imię” – ta obietnica spełnia się na pustyni. Tam prowadzi Duch. Jezusa i nas.