„Jeżeli Pan Bóg będzie ze mną, strzegąc mnie w drodze, w którą wyruszyłem, jeżeli da mi chleb do jedzenia i ubranie do okrycia się i jeżeli wrócę szczęśliwie do domu mego ojca, Pan będzie moim Bogiem” – mówi Jakub po śnie, w którym widział drabinę sięgająca nieba.

Ależ z niego łaskawca :) Uzna w Bogu swojego Boga, jeśli ten spełni całkiem sporo stawianych Mu warunków. A co na to Bóg? Dziwne, ale faktycznie zaopiekował się Jakubem i nie zrezygnował z wspaniałych planów, jakie miał wobec niego.

Bóg nie jest małostkowy. A ja? Jak reaguję, kiedy spotykam się z nietaktem wobec siebie?