Dzielić swój chleb z głodnym, do domu wprowadzić biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków. Iz 58

Zbyt często ograniczam postanowienia wielkopostne do samego postu, który dotyczy wstrzemięźliwości, opanowania zmysłów i poskromienia ciała. Ćwiczę samą siebie, swoją wolę i samozaparcie. Nie pytam, co chcę przez nie osiągnąć i dlaczego się ich podejmuję. Bywa, że obnoszę się nimi tak, by moja „ofiara” została zauważona. Porównuję się z innymi, można rzec, że rywalizuję.  A to już zakrawa na obłudę i faryzeizm.

Wpatrując się wyłącznie w samą siebie, zapominam, że post to nie jedyna możliwość poskramiania swoich wad i słabości. Izajasz pokazuje, że oprócz postu są inne drogi nawrócenia. Może warto rozejrzeć się wokół, zauważyć drugiego człowieka, który być może już od wielu lat woła o pomoc. Podzielić się tym, co mi nie zbywa, ofiarować mu swój czas, zainteresować się nim, zatrzymać się i zagadać. Możliwości jest wiele, wystarczy szerzej otworzyć oczy.  

Rachunek sumienia:

1. W jaki sposób ja wypełniam podjęte umartwienia? Czy potrafię je realizować w ukryciu, bez afiszowania się nimi wobec całego świata?
2. Czy w podjętych przeze mnie postanowieniach pamiętam o innych?
3. Czy zależy mi na tym, by przez podjęty trud wyrzeczeń i umartwień zbliżyć się do drugiego człowieka?

kerovan14 Chili My - BO TAK WIELE MAM