Na początku jest zachwyt. Bardziej programem życia niż Osobą. Ta jawi się nie jako ktoś bliski, miłujący. Bardziej pragnącym szczęśliwej ludzkości wizjonerem.

Potem są deklaracje. Chciałem Ci w chwilach uniesień życie poświęcić bez reszty… Widzimy siebie zdobywcami wszystkich i wszystkiego dla Jezusa. Słyszymy niekończące się Alleluja. Szatan pokonany…

A wtedy Bóg mówi sprawdzam. Przychodzi ucisk, prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz. Potulny baranek albo patrzy jak zejść z ofiarnego stołu, albo wyciąga rękę, szukając ratunku. Na szczęście są oni, nasi święci patronowie. Na co dzień zapomniani, jakby nie z tego świata, dlatego nieużyteczni. Podają pomocną dłoń i dodają otuchy. Zobacz – szepczą do ucha – co może w człowieku zdziałać łaska. Zdaj się nie na swój zachwyt, deklaracje, postanowienia; zdaj się na Tego, dzięki któremu odnosimy pełne zwycięstwo. Zaufaj jak ja, a zobaczysz, że nic nas nie może odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.