Dziś czytam fragment z proroka Izajasza. O poście i jego owocach. O poście udawanym i autentycznym.

„Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Ty tego nie uznałeś?” Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich swoich robotników. Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród niegodziwego walenia pięścią.

Po cóż post, który jest tylko rytuałem, a nie próba autentycznej przemiany serca? Po cóż post, który zdobi fasady, ale fundamenty zostawia zawilgocone, pokruszone i zmurszałe?

Jak łatwo wiele mówić o chrześcijańskiej duchowości. Jak trudno stać się prostym, autentycznym chrześcijaninem.

Modlitwa

Nie chcę, by moja wiara była tylko zbiorem pustych rytuałów. Dodawaj mi Duchu Święty ochoty i zdolności, by tak się nie stało. Bo wiesz jak to bywa z rutyną...