Semici

W Starym Testamencie i w literaturze pozabiblijnej znajdujemy wiele razy popularne teorie antropologiczne. Ludzie zawsze potrzebowali jakoś porządkować sprawę swego pochodzenia i powiązań z innymi.

Czynnikiem najbardziej uchwytnym jest język, jakim jakiś lud (naród) się posługuje, zwykle w grupie pokrewnych, podobnych sobie języków. Spośród cech wyróżniających języki semickie wskażmy niektóre.

Pierwsza zaskakująca nas cecha to budowa słów wokół rdzenia trzech spółgłosek. Taki rdzeń wyraża pewną ideę. Dodawane do spółgłosek samogłoski uściślają i konkretyzują znaczenie powstałego w ten sposób słowa.

Inna cecha języków semickich to spora ilość samogłosek gardłowych - trudnych do wymówienia dla nas, a często i nierozróżnianych przez nasze ucho.

Trzecia cecha to inne niż w naszych językach poczucie czasu i związana z tym koniugacja czasowników.

W starożytności Semici zamieszkiwali tereny Bliskiego Wschodu (poza Egiptem), falami zajmując różne regiony w kolejnych okresach historycznych. Semitami byli m.in. Kananejczycy, Hebrajczycy, Amoryci, Moabici, Asyryjczycy

Otwórz: Rdz 9,18 nn.