Uwielbienie miłowania

...'Nie będą musieli wzajemnie pouczać jeden drugie­go... (Jr 31,31-34).
...A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał... (Hbr 5,7-9).
...A gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie... (J 12,20-33).

Fragment książki "Oto Słowo Boże! Rok B. Komentarz do trzech czytań niedzielnych", który zamieszczamy za zgodą Wydawnictwa Salwator

Która godzina?

- Chcemy ujrzeć Jezusa.
Kto wie czy audiencja, o którą zabiegali Grecy, była udzie­lona? Narrator, starający się przekazać fakty i uwzględnić ich jak najszerszą wymowę symboliczną, zapomniał zadowolić naszą ciekawość.
Prośba tych obcych „sympatyków" (nazywanych przez Ży­dów „bojący się Boga") musiała trafić akurat do Filipa, który pochodził z Betsaidy w Galilei, miasta na półpogańskiego, miejsca krzyżowania się różnych wierzeń. To on uznany został za najbardziej odpowiedniego do spełnienia funkcji pośrednika.
Niebawem Filip odważy się poprosić - w imieniu swoim i towarzyszy - o dość niezwykłą audiencję:
- Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy! Otrzyma zdumiewającą odpowiedź:
- Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca (J 14,8-9).
Tutaj Filip, chociaż zwraca się o wsparcie do rodaka An­drzeja, to jednak uważa, że sprawa nie jest zbyt skomplikowa­na i gorąco nalega na udzielenie audiencji.
Według niego wybiła godzina Jezusa.
Jego sława dotarła już bardzo daleko. Są ludzie, którzy Go szukają, których przyciąga Jego postać.
Właśnie jest godzina Nauczyciela. Godzina sukcesu, popu­larności, chwały i triumfu.
W istocie Jezus uroczyście stwierdza, że „nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy".
Zaraz potem jednak, swoim nieprzewidywalnym zwycza­jem, nada tej godzinie i uwielbieniu znaczenie dalekie od tego, jakiego spodziewali się Filip, Andrzej i oczekujący Grecy.
Nie jest to godzina rozgłosu, ale raczej godzina ziarnka pszenicy, które musi zniknąć i obumrzeć pod ziemią. To godzina bolesnego siewu, a nie triumfalnych żniw. Płodność przechodzi przez śmierć. Jaśniejące objawienie przechodzi przez ukrycie, a nawet pogrzeb.
Już nie ma wątpliwości, że godzina Jezusa to godzina męki, przejścia z tego świata do Ojca.

Strach przed śmiercią

Jezus stawia czoła godzinie śmierci nie jak bohater, ale jak jeden z ludzi, jak człowiek, który boi się umrzeć: „Dusza moja doznała lęku".
Jest wstrząśnięty. Ten tylko, kto jak On posiada życie w peł­ni, jest w stanie odczuć cały dramat śmierci i doświadczyć jej odrazy nie do przezwyciężenia.
Oto dlaczego autor Listu do Hebrajczyków (drugie czyta­nie) mówi o Chrystusie, który gorąco prosił, płakał i wołał do „Tego, który mógł Go wybawić od śmierci".
Godzina chwały to godzina krzyża.
Chwała więc nie będzie paradą mocy, ale klęską; człowiek poddany torturom i drwinom z rąk wrogów.
Jezus nie przeciwstawia się ukrzyżowaniu, nie ustaje i z de­terminacją szuka woli Ojca, aby ją w miłości wypełnić.
Wie, że obszary, na których panuje szatan, można odzyskać jedynie dzięki miłości. Wie, że śmierć, przemoc i wszystko to, co jest w świecie złe, ustępuje wyłącznie wobec potęgi miłości i determinacji w działaniu.
Na krzyżu Chrystus nie domaga się innej chwały jak tylko chwały miłości.
Kiedy będzie „podniesiony" na krzyżu, nikt nie będzie czekał, nikt nie będzie miał ochoty zobaczyć Go (ale tylko „będą za­krywać twarz"). Grecy przepadli bez śladu. Przedsionek pusty. Zniknie także Filip i Andrzej, a niewielu pozostałych przyjaciół (jedyny wyjątek, poza kobietami, to Jan, świadek, który „widzi" to, czego inni nie potrafią zobaczyć: chwałę).
Jednak godzina ciemności stanie się godziną największego objawienia. Godzina, która pozwoli „zobaczyć".
Chrystus „wywyższony", opuszczony, zdradzony i odstępca, właśnie w tej godzinie udzieli audiencji ogólnej, okaże moc po­wszechnego i nieodpartego przyciągania: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie".
Na jałowym gruncie Kalwarii pogrzebane, zmiażdżone nasie­nie wzniesie cudownie swoją łodygę z kłosem pełnym ziaren.