Nowy Testament

Pierwszy, Drugi i Trzeci List Jana Apostoła

Trzy Listy Jana Apostoła są trzema z siedmiu listów katolickich (powszechnych).

Wszystkie są przypisywane Janowi lub anonimowemu redaktorowi piszącemu pod dyktando apostoła. Powstały na początku II w., tradycja głosi, że w Efezie.

Pierwszy List jest bardzo zbliżony do Ewangelii. Stanowi rodzaj pouczenia skierowanego do gmin, w których zaczynała ujawniać się gnoza. Kładzie nacisk na odwieczne pochodzenie Jezusa Chrystusa i Jego wcielenie. Podkreśla, że miłość Boga jest fundamentem i źródłem miłości bliźniego.

Drugi i Trzeci List były raczej pismami prywatnymi. Drugi był skierowany do „Wybranej Pani” – konkretnej gminy. Zalecał bratnią miłość polegającą na postępowaniu według przykazań Jezusa Chrystusa i ostrzegał przed fałszywymi nauczycielami nie uznającymi wcielenia, których nie należy przyjmować do swoich domów. Trzeci List porusza temat gościnności okazywanej przez Kościoły wysłanym misjonarzom. Jest to jedyne pismo Nowego Testamentu, w którym ani razu nie występuje imię Jezus lub Chrystus.

List Judy Apostoła

List Judy Apostoła jest ostatnim (siódmym) listem katolickim. Podobnie jak List Jakuba był skierowany do wspólnot judeochrześcijańskich. Jest jednym z najkrótszych pism Nowego Testamentu.

Jest to pseudoepigraf, którego redaktorem był prawdopodobnie anonimowy chrześcijanin powołujący się na autorytet Judy. List powstał ok. 90 r. Jest pismem deuterokanonicznym, choć początkowo nie był uznawany za natchniony (wątpliwości powstały z powodu cytowania apokryficznej Księgi Henocha).

Ma charakter pisma skierowanego przeciwko heretykom. Zachęca do walki o wiarę przekazaną pierwotnemu Kościołowi (wskazując przykłady ze Starego Testamentu i żydowskiej Tradycji) oraz zaleca, aby wierni byli pełni wiary i miłości, modlili się i oczekiwali miłosierdzia Pana.

Apokalipsa św. Jana

Apokalipsa św. Jana jest ostatnią księgą Nowego Testamentu. Tytuł księgi pochodzi od jej pierwszego słowa – Objawienie (gr. apokalipto – ujawnić, objawić sprawy skryte).

Apokalipsa powstawała na kilku etapach, począwszy od 64 r. Według ojców Kościoła jej ostatnią redakcję należy datować na lata 95-96. Autorstwo księgi jest najczęściej przypisywane Janowi Ewangeliście lub Janowi Prezbiterowi. Niektórzy skłaniają się ku tezie, że redaktorem Objawień Jana z wyspy Patmos był jakiś jego sekretarz.

Pierwszą część księgi stanowią listy do siedmiu Kościołów Azji Mniejszej, zawierające pochwały, nagrody, napomnienia, przestrogi i obietnice – w zależności od stanu moralnego i poziomu wiary danego Kościoła. Dalej następują prorocze wizje dotyczące przyszłości oraz zwycięstwa Boga nad złem tego świata (wizja Baranka i starców otaczających Tron, siedmiu pieczęci, siedmiu trąb, Smoka i Niewiasty, bestii z morza i bestii z ziemi, siedmiu czar), zapowiedź upadku Babilonu (symbolizującego Rzym) oraz powstania Nowego Jeruzalem. Apokalipsa jest zapowiedzią paruzji i pokrzepieniem w trudnościach.