NMP Królowej Polski

Komentarze biblijne do czytań liturgicznych.

więcej »

Biblijne konteksty

Wzór z Królowej

Garść uwag do czytań na Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski z cyklu „Biblijne konteksty”.

więcej »

Wideo na niedzielę

Od słowa do Słowa. 6 Niedziela Wielkanocna B

Możemy tego na co dzień nie czuć. Jednak skąpani jesteśmy w Bożej miłości.

więcej »

Nasz cykl

Malachiasz nie tylko na Adwent

Zadziwiające, jak cięte uwagi proroka Starego Testamentu mogą być aktualne dla chrześcijan XXI wieku.

więcej »

Wstęp do Ewangelii wg św. Jana

Jest to fragment książki EWANGELIE z komentarzem duszpasterskim :. Wydawnictwa WAM

Punktem wyjścia dla Janowej wizji jest sam przebieg ukrzyżowania: Jezus został przybity do poprzecznej belki leżącej na ziemi, a następnie ta belka razem z Nim została uniesiona do góry i umocowana do pionowego pala, który już stał wbity do ziemi. Rzeczywiście, Jezus był uniesiony, czyli wywyższony w momencie samego ukrzyżowania, i umierał ponad ziemią. W tym fakcie Ewangelista widzi sens teologiczny: nie dopiero w swoim zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu, ale w samym momencie ukrzyżowania Jezus jest wyniesiony ku Bogu - wywyższony i uwielbiony!

- Misterium Paschalne jest bogate w szczegółowe wydarzenia i symbole. Na pierwszym miejscu: Baranek Boży, który gładzi grzech świata (J 1,29) oraz Kość jego nie będzie złamana (J 19,36; por. Wj 12, 3-11; 46). W tych słowach połączone zostały dwa nurty: baranek paschalny i Sługa Jahwe (Iz rozdz. 53). Początkowo to Sługa Jahwe obarczony jest grzechami świata, a nie baranek paschalny. W Ewangelii Jezus jest zarazem Barankiem i Sługą Jahwe. Ewangelista podkreśla paschalny charakter śmierci Jezusa przez to, że Ostatnia Wieczerza odbywa się przed Świętem Paschy (J 13,1), ponadto według Janowej chronologii Jezus Chrystus, Baranek Nowego Testamentu, umiera na krzyżu w tej samej godzinie, kiedy w świątyni zabijano baranki paschalne: „był to dzień przygotowania Paschy, około godziny szóstej" (J 19,14).
- Na symbolikę Paschy Starego Testamentu nakłada się nowa symbolika Misterium Paschalnego Chrystusa - chodzi o takie wydarzenia, jak: uroczysty wjazd do Jerozolimy, umycie nóg, słowo pragnę, przebicie boku Jezusa, obecność Matki Jezusa razem ze św. Janem pod krzyżem, wszystkie zapowiedzi Jego śmierci na krzyżu jako wywyższenie i uwielbienie Jezusa oraz symboliczny język trzech wielkich mów pożegnalnych (por. komentarz do J 13, 1-17, 26).

INNE SYMBOLE STAREGO TESTAMENTU WYPEŁNIONE W JEZUSIE CHRYSTUSIE

Jakub wędrujący po Ziemi Obiecanej miał proroczą wizję (Rdz 28,12-17); po nim podobną wizję oglądał prorok Daniel (Dn 7, 13-14). Obie charakteryzuj ą całe życie Jezusa: jako Mesjasz łączy ziemię z niebem (J 1,51). Jezus nazywając siebie Synem Człowieczym, nawiązuje do wizji Daniela (J 1, 51; 3,13n; 5,27; 6,27.53.62; 8, 28; 9, 35; 12, 23; 12,34; 13,31).

Od stworzenia świata Mądrość Boża - pochodząca z ust Bożych i zamieszkująca na wysokościach (Syr 24,3-7) - była światłością ludzi (zob. komentarz do J 1,9-11). Gdy szukała miejsca, aby mogła na stałe zamieszkać na ziemi wśród ludzi, Stwórca wyznaczył jej mieszkanie: „W Jakubie rozbij namiot i w Izraelu obejmij dziedzictwo" (Syr 24,8). I chociaż już w Starym Testamencie Mądrość Boża oświecała, kierowała i uświęcała naród Boży i w jakiś sposób rozbiła swój namiot w Izraelu (cały rozdz. Syr 24) - to jednak dopiero gdy Mądrość Boża i Odwieczne Słowo Boga przyjęło ludzką naturę, owo polecenie zostało wypełnione: Mądrość Boga rozbiła swój namiot wśród ludzi (J 1, 14). Przeczytaj cały rozdział 24 Mądrości Syracha: dopiero gdy w miejsce Mądrości wstawimy imię. Jezusa, odkryjemy całą głębię i właściwy sens tego tekstu natchnionego.

Po cudownym wyzwoleniu z niewoli egipskiej potomkowie Abrahama wędrowali czterdzieści lat przez pustynię. Towarzyszyły im nadal wielkie dzieła i cuda. Pierwszym i największym był cud manny, bo trwał od początku do końca wędrówki, przez całe czterdzieści lat. Manna, chleb z nieba (Wj 16, 1-36) - cała jego prorocza symbolika wypełniła się w Jezusie i Eucharystii: „Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba" (J 6,32-33).

Wędrówka przez pustynię to czas prób i doświadczeń. Potomkowie Abrahama wyszli z nich jako zorganizowana grupa narodowa, która zdobyła i osiedliła się w Kanaan. Pismo św. mówi obrazowo, że Bóg zasadził ten naród jak winnicę w ziemi obiecanej (Iz 5, 1-7; Jr 2, 21; Oz 10,1;Ez 15; 19, 10-14; Ps 80, 9-12.15-17) - to proroczy obraz Kościoła powszechnego, nowej winnicy Bożej, który wypełnił się w Jezusie: „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a wy latoroślami (J 15,5).

Osobnym zagadnieniem są postacie Starego Testamentu jako typy i antytypy Jezusa Chrystusa - Chrystus jest Drugim Adamem, Nowym Mojżeszem, jedynym i Najwyższym Kapłanem na wzór Melchizedeka i Prorokiem itd. „Przez ofiarę swojego ciała na krzyżu dopełnił On ofiary Starego Przymierza i oddając się za nasze zbawienie, sam stał się Kapłanem, Ołtarzem i Barankiem ofiarnym" (V prefacja wielkanocna).

Symbole, znaki i typy Starego Testamentu, oprócz tego, że zapowiadają i wskazują Jezusa Chrystusa, to niosą jeszcze z sobą wielkie obietnice Boga dla ludzi. Jeżeli zatem znalazły one w Chrystusie swoje wypełnienie, tym samym w Nim również spełniają się zawarte w nich obietnice - „albowiem ile tylko obietnic Bożych, w Nim wszystkie są »tak«" (2 Kor 1,20). Szczególnie Ewangelia św. Mateusza ukazuje, jak wszystkie obietnice znane ze Starego Testamentu znajdują swoje wypełnienie w Jezusie Chrystusie. Dlatego nazwaliśmy ją „Księgą wypełnionych obietnic" - taką księgą wypełnionych obietnic jest również Ewangelia św. Jana.

Sam Jezus wskazał na bogatą symbolikę świątyni jerozolimskiej, która wypełniła się w Jego śmierci i zmartwychwstaniu (zob. komentarz do J 2, 13-22).

2. Symboliczny język Jezusa

Jeżeli w Jezusie Chrystusie wypełniły się wszystkie symbole, obrazy i typy Starego Testamentu, to nie oznacza, że razem z Nim nastał kres wszelkiej symboliki; przeciwnie, Jezus sam mówi językiem symbolicznym, wprowadza nowe znaki i symbole, Jego czyny to czynności symboliczne, a cuda - to nowe i wielkie znaki.
Na trzech przykładach - cud w Kanie, oczyszczenie świątyni i Samarytanka -zobaczymy, jak Jezus posługując się językiem symbolicznym, odkrywa przed nami swoją najgłębszą tajemnicę - w każdym znaku i symbolu mówi, czym i kim jest dla nas.

CUD W KANIE GALILEJSKIEJ - J 2, 1-12

Całe to opowiadanie wzięte jest z życia i tkwi głęboko w realiach. Prawdopodobnie uroczystości weselne odbywały się u krewnych Maryi i dlatego Jezus został zaproszony razem z uczniami. Zazwyczaj trwały one wiele dni, brała w nich udział cała wioska. Goście przychodzili i odchodzili, nic więc dziwnego, że zabrakło wina. Uroczystością kierował i nad całością czuwał przyjaciel oblubieńca, a starosta dbał o to, aby wszyscy mieli co jeść i pić. Jezus przyszedł do Kany Galilejskiej w toku trwania godów weselnych. Tę konkretną sytuację i brak wina Jezus wykorzystał, aby nie tylko wybawić gospodarzy z przykrej sytuacji, ale objawić swoją chwałę i obudzić wiarę w swoich uczniach.
Same w sobie uroczystości weselne są potężnym znakiem i wymownym symbolem. Gdy Stary Testament zapowiada mesjańskie i ostateczne czasy, bardzo często sięga właśnie po tę bogatą symbolikę (Oz 2, 16-24; Iz 54, 4-10; 61, 10-11; Ez 16; 23; Jr 2 i 3). W Kanie Galilejskiej - a właściwie w całym życiu Jezusa -znalazła ona swe wypełnienie (J 3, 28-30; Ap 19, 6-9; 3, 19-20; 2 Kor 11,2).
Jezus na uroczystościach weselnych! Sam ten fakt oznacza, że w Kanie Galilejskiej Jezus wypełnia zapowiedzi Starego Testamentu. Jeżeli do tego faktu dochodzi jeszcze przemienienie wody w wino, to nic dziwnego, że Ewangelista właśnie ten cud umieścił na początku działalności Jezusa i uczynił z niego kluczowy punkt w całej kompozycji swojej Ewangelii - oto Jezus wkracza w dzieje ludzkości i dokonuje w niej przełomu: rozpoczyna czasy ostateczne i mesjańskie, daje początek nowemu porządkowi objawienia i zbawienia.