Za Pasterzem ku przebóstwieniu

Ta niedziela nazywana Niedzielą Dobrego Pasterza. Ale równie dobrze mogłaby zostać nazwana niedzielą gnozy. To znaczy niedzielą poznania.  Boga oczywiście. Zaskakujące? To wejdźmy w treść czytań....

• Pełny tekst czytań
• Komentarze biblijne do czytań  

1. Kontekst pierwszego czytania Dz 4,8-12

Pierwsze czytanie tej niedzieli to kolejny fragment opowieści Dziejów Apostolskich o tym, co działo się w Kościele Jerozolimskim po zmartwychwstaniu Jezusa. Ciągle jest to czas niesamowitego entuzjazmu uczniów. Entuzjazmu który zrodził się ze spotkań ze Zmartwychwstałym i z zesłania na nich Ducha. Bo jest już po wniebowstąpieniu i zesłaniu Ducha Świętego, po którym Piotr wygłasza swoją pierwsza mowę. Ale jest i po drugim wielkim wydarzeniu, które było okazją do wygłoszenia przez Piotra drugiej mowy: uzdrowieniu w bramie świątyni przez Apostołów (Piotra i Jana) człowieka chromego. Po tym wydarzeniu Piotr i Jan zostają zatrzymani przez straż świątynną, a że był już wieczór, na noc zostają zamknięci na noc w areszcie. Rano stają przed Sanhedrynem, gdzie Piotr wygłasza kolejną płomienną mowę. Pierwsze czytanie tej niedzieli to jej fragment. Piękna to scena, pokazująca absurd całej tej sytuacji, zatwardziałość serc przywódców. Warto więc przytoczyć ją w całości. Tekst czytania – pogrubioną czcionka...

Następnego dnia zebrali się ich przełożeni i starsi, i uczeni w Jerozolimie: arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i ilu ich było z rodu arcykapłańskiego. Postawili ich w środku i pytali: «Czyją mocą albo w czyim imieniu uczyniliście to?»  Wtedy Piotr napełniony Duchem Świętym powiedział do nich: «Przełożeni ludu i starsi! Jeżeli przesłuchujecie nas dzisiaj w sprawie dobrodziejstwa, dzięki któremu chory człowiek uzyskał zdrowie,  to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka - którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych - że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy. On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła. I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni».

Widząc odwagę Piotra i Jana, a dowiedziawszy się, że są oni ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznawali w nich też towarzyszy Jezusa. A widząc nadto, że stoi z nimi uzdrowiony człowiek, nie znajdowali odpowiedzi. Kazali więc im wyjść z sali Rady i naradzili się: «Co mamy zrobić z tymi ludźmi? - mówili jeden do drugiego - bo dokonali jawnego znaku, oczywistego dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy. Przecież temu nie możemy zaprzeczyć. Aby jednak nie rozpowszechniało się to wśród ludu, zabrońmy im surowo przemawiać do kogokolwiek w to imię!».

Przywołali ich potem i zakazali im w ogóle przemawiać, i nauczać w imię Jezusa. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: «Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli». Oni zaś ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało. A człowiek, który doznał tego cudownego uzdrowienia, miał ponad czterdzieści lat.

Znamienne, prawda? Widzieli znak, nie śmieli mu zaprzeczyć, ale uwierzyć nie chcieli. Użyli więc swojego autorytetu: zakazujemy wam mówić. Zadziwiające jak często podobne historie powtarzają się w dzisiejszych czasach...

Nas też, jak członków Sanhedrynu, może zadziwiać odwaga nieuczonego Piotra. Ważniejsze jednak, co Piotr mówi: Jezus ukrzyżowany i zmartwychwstały, ten, który może przywrócić władzę w nogach chromego od urodzenia człowieka, jest kamieniem węgielnym Nowego; jest jedynym Zbawicielem człowieka. Jest jedynym, który może dać człowiekowi zbawienie czyli wyrwać go z sideł zła tego świata i dać Mu życie wieczne.

Czy może dziwić, że gdy znajduje się taki skarb, taką perłę, wszystko inne przestaje się liczyć? Pozostaje tylko zapytać: dlaczego dla nas, też zbawionych, tak wiele jeszcze oprócz tego tak bardzo się liczy...