Koniec świata

3.3. Nastąpi zmartwychwstanie umarłych

Najpierw powstaną zmarli w Chrystusie (hoi nekroi en Christō - 1 Tes 4, 16). Nie ma już tutaj wcześniejszego eufemizmu - zasnęli (1 Tes 4, 13. 14. 15). Paweł akcentuje to, co zostało powiedziane w 1 Tes 4, 15b. Jest to więc odpowiedź na niepokój Tesaloniczan co do ich zmarłych. Czasownik powstać, użyty do opisania zmartwychwstania chrześcijan, którzy umarli, występuje również w w. 14, gdzie Apostoł przedstawia zmartwychwstanie Chrystusa. W ten sposób podkreśla po­dobieństwo tych wydarzeń, będących dziełem Boga, a także przekonuje, że zmar­twychwstanie chrześcijan stanowi konsekwencję zmartwychwstania Jezusa. Jest to prawdziwie radosne orędzie, jakie Apostoł - przywódca przekazuje młodej wspólnocie. Pierwszym gestem Pana, który zstąpi, będzie uwolnienie z więzów śmierci tych, którzy są Mu drodzy, ale którzy wcześniej opuścili ziemię. W ten sposób uleczona zostanie chwilowa odmienność sytuacji. Jest to zapowiedź wspólnoty i równości. Ci, którzy zasnęli w Chrystusie, nie przestawszy nigdy żyć w Nim, zostaną zbudzeni, aby cieszyć się w Nim i dla Niego pełnią życia. A je­śli można mówić o jakimś przywileju, to polega on na pierwszeństwie bardziej kwalifikującym niż chronologicznym. Nie chodzi tutaj o kolejność chronologicz­ną następujących po sobie aktów. Zbawienie osiągnie swoją pełnię, gdy wszy­scy sprawiedliwi zostaną dopuszczeni do pełnego zjednoczenia z Chrystusem. W ostatnich słowach wersetu zamknięta jest zasadnicza prawda Pawłowej nauki o paruzji. Wieczne przebywanie z Chrystusem - to ostateczny cel i najwyższe dobro wszystkich, którzy zjednoczyli się z Chrystusem, niezależnie od tego, czy dane im będzie osiągnąć to zjednoczenie, przechodząc przez śmierć, czy unik­nąwszy jej.
Paweł nie pisze jednak o wszystkich ludziach, którzy umarli, lecz tylko o tych, którzy zmarli w Chrystusie. Los innych w tej chwili go nie interesuje. Udziela przecież odpowiedzi na konkretne pytanie adresatów i zmierza do wskazania, że bracia, którzy z tego świata odeszli, w dniu paruzji nie będą w żaden sposób poszkodowani. Wprost przeciwnie, powstaną jako pierwsi.
Bezpośrednie zestawienie przysłówków: najpierw (protōn) - następnie (epeita) w tekście greckim wskazuje, że pierwszy akt różni się od drugiego, który po nim następuje (1 Tes 4, 16). Nie będzie jednak tak, że dopiero po wskrzeszeniu zmarłych chrześcijan Bóg lub Chrystus zajmie się żywymi, do których zalicza się Paweł i jego towarzysze (podobnie jak w w. 15b). Partykuła następnie, pozornie czasowa, zestawiona z najpierw, w rzeczywistości nie odróżnia dwóch grup, gdyż wprowadza działanie, które w identyczny sposób ich dotyczy i bynajmniej nie podkreśla różnicy dwóch czasów, gdyż działanie, które opisuje, mieści się już poza czasem. Podkreślają to zresztą dalsze słowa: wraz z nimi wskazujące na równoczesność. Wspomniane partykuły łączą w jedno dwie grupy. Żywi, razem ze wskrzeszonymi i w tym samym czasie co oni, zostaną porwani w powietrze, na obłoki, na spotkanie z Panem. Te dwie grupy wierzących, dotąd rozdzielone, stworzą nierozerwalną jedność. Jest więc tutaj pozytywne przeciwstawienie do tego, co stanowiło trudność przedstawioną w w. 15. W rzeczywistości te same zaimki osobowe: my i oni, stają się jednym podmiotem dwóch kolejnych czasow­ników. Jedynym celem jest więc podkreślenie znaczenia tych, którzy są pierw­si. Paweł poucza zatem, że uczestnikami ostatecznego triumfu staną się zmarli i wszyscy żyjący, pozostawieni na tej ziemi na dzień przyjścia Pana.