Koniec świata

3.4. Wierzący zostaną porwani na spotkanie z Panem

Żywi natomiast zostaną porwani na spotkanie z Panem (1 Tes 4, 17). Czasow­nik porywać (harpadzō) należy do języka apokaliptycznego (ApMojż 37; 4 Ezd 5, 7). Temat porwania rozwinął się szczególnie w środowisku apokaliptycznym, razem ze wzmianką o obłokach. Występuje w Starym Testamencie: Rdz 5, 24 (w odnie­sieniu do Henocha) i w 2 Krl 2, 1-18 (w odniesieniu do proroka Eliasza). W No­wym Testamencie pojawia się w porównaniach, które opisują walkę królestwa Bożego z królestwem szatana (J 10, 12: wilk porywa owce; 10, 28-29: nikt nie może ich wyrwać z mojej ręki; Mt 12, 29: walka silniejszego z silnym). Porwanie jest złączone także z ekstazą (por. Ap 1,10), która staje się warunkiem koniecz­nym, aby usłyszeć czy poznać Boże tajemnice. Pawłowa idea porwania łączy całą refleksję staro- i nowotestamentalną, nie tylko profetyczną i apokaliptyczną, ale także mądrościową. „A sprawiedliwy, choćby umarł przedwcześnie, znajdzie odpoczynek. [...] Ponieważ spodobał się, został umiłowany, a żyjąc wśród grzesz­ników, został przeniesiony. Zabrany został, by złość nie odmieniła jego myśli albo ułuda nie uwiodła duszy" (Mdr 4, 7. 10-11). Sprawiedliwy mędrzec staje obok Henocha, którego Bóg zabrał (Rdz 5, 24), i obok Eliasza (2 Krl 2, 3. 5. 9-11). Porwanie w tych wypadkach podkreśla, że zostali uwolnieni spod wpływu i panowania zła. Znany w literaturze apokaliptycznej (Jub 4, 23) temat cudow­nego porwania w regiony niebieskie, Paweł zastosował do swoich doświadczeń duchowych, gdy pisze o porwaniu do trzeciego nieba (2 Kor 12,2.4). Porwanie, o którym pisze autor 1 Tes, nie może być dziełem Chrystusa, gdyż, jak wynika z w. 14b, On będzie jego celem. Będzie to zatem działanie Boga, który dzięki swej mocy przybliży nas do prawdziwej ojczyzny (Flp 3, 20). Podkreśla to strona bierna czasownika (harpagēsometha - passivum theologicum).

Miejscem spotkania wiernych z Jezusem mają być obłoki. Jako element teofaniczny występują zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie (por. Wj 19,9nn; Mk 9,7 i par.; Ap 10,1). Odgrywają ważną rolę w Starym Testamencie, gdzie są nieodzownym elementem teofanii (por. Wj 19,16; Sdz 5,4). Pojawiają się w opisach eschatologiczno-apokaliptycznych (por. Jl 2,2; Mk 13,26 i par.), a zwłaszcza dotyczących przyjścia Syna Człowieczego (por. Dn 7,13; Mk 14,62). Według Dn 7,13 Syn Człowieczy ma przybyć na obłokach nieba. Stanowią one część dekoracji apokaliptycznej (Dn 7,13; Mk 13,26; 14,62; Ap 1,7; 14,14). Jezus odniósł tekst Księgi Daniela do siebie i swego chwalebnego przyjścia (por. Mk 13, 26; Mt 24, 30; Łk 21, 27). W czasie przemienienia z obłoku odezwał się głos Boga Ojca (Mt 17, 5). W tych wszystkich wypadkach obłoki są symbolem obecności Boga. Pojawiają się dlatego w opisie wniebowstąpienia Jezusa (por. Dz 1, 9). W 1 Tes 4, 17 Paweł stwierdza, że na obłoku pojawią się chrześcijanie. Jest to obraz eschatologicznej chwały, która stanie się ich udziałem. Obłoki są tutaj wehikułem, podobnie jak w Mk 13, 26, ale chodzi o ruch odwrotny w sto­sunku do tego, który wykonuje Syn Człowieczy w czasie swego przyjścia. Porwa­nie na obłoki (en nefelais, odmiennie niż Dn 7,13, czy Mk 14,62; Mt 24,30; 26,64) zostało tutaj przedstawione pod wpływem Pięcioksięgu (por. Wj 16, 10, 34, 5; Kpł 16, 2; Lb 11, 25; 14, 10; Pwt 31, 15).