Koniec cudów

Pan spełnił swą obietnicę. Można by rzec, że oto teraz dokonają się wyjątkowe znaki i cuda. Tymczasem wszystko zdaje się iść całkowicie inaczej: „Manna ustała następnego dnia” – zapisał biblijny autor. Cudowny pokarm znajdowany każdego ranka przestał żywić wędrowców. Trzeba było więc zacząć starania o zdobywanie codziennego pożywienia, sięgając do naturalnych darów krainy. Pustynni wędrowcy musieli podjąć staranie o to, by stać się rolnikami i pasterzami. Przecież stawali się dziedzicami ziemi, którą obiecał im Pan. Tak to Boża obietnica stała się zaproszeniem do podjęcia trudu współpracy. To biblijne opowiadanie tchnie wyjątkowym realizmem. Metaforyczny obraz pokazuje, że pozostawanie w kręgu Bożej opieki nie zwalnia z troski o to, co codzienne.

Zapisana po wiekach maksyma św. Benedykta: „Ora et labora” (Módl się i pracuj) podpowiada, że Bóg opiekując się nami, nie zwalnia nas od trudu powszedniego wypełniania obowiązków. Jednocześnie ten codzienny trud posiada jakiś wymiar sakralny, a więc prowadzący do kontaktu z Bogiem. Izraelici, którym nagle zabrakło Bożej manny, nie tylko pożywienia, ale cudownego znaku Bożego działania, zostają wezwani do podjęcia wysiłku i mozołu codziennej pracy. I to ta praca, zamiast czekania na cud, ma być sposobem kontaktu z Bogiem. Praca i jej owoce nie są więc daremnym przelewaniem potu.

Wysiłek narodu wybranego w toku mijającego czasu zostaje złączony z obchodem święta Paschy, najważniejszego spośród świąt Izraela. Jako pierwsi obchodzili je ci, którzy wychodzili z niewoli egipskiej. Teraz, po latach wędrówki przez pustynię, obchodzą to święto ci, którzy wchodzą do Ziemi Obiecanej. Tutaj mają je celebrować wszyscy, którzy swą codzienność budują na Bogu. Cuda okresu pustyni ustają. Teraz cudem staje się codzienność – możność uświęcania się przez realizowanie zadań, jakie każdemu członkowi społeczności wyznaczył Bóg.

***

Tekst czytania znajdziesz tutaj