Niebiańska liturgia wokół Bożego tronu

Jego zwycięstwu towarzyszy świadectwo męczenników chrześcijańskich. W odkupieńczym dziele Baranka aktywnie uczestniczą wierni, którzy „nie umiłowali swego życia, lecz śmierć przyjęli” (tamże) bez wahania. Przychodzą tu na myśl słowa Chrystusa: „Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”.

Pośrodku wznosi się tron, a na nim zasiada sam Bóg, którego imię nie zostaje wypowiedziane przez uszanowanie. Następnie na tronie tym zasiada Baranek, symbol zmartwychwstałego Chrystusa: mowa jest bowiem o „Baranku, jakby zabitym”, ale „stojącym”, żywym i chwalebnym. Wokół tych dwóch Boskich postaci znajduje się chór niebieskiego dworu, reprezentowanego przez cztery „Istoty żyjące”, które być może nawiązują do postaci aniołów Bożej obecności w czterech stronach wszechświata, i przez „dwudziestu czterech Starców”, po grecku presbyteroi, czyli zwierzchników wspólnoty chrześcijańskiej, których liczba jest sumą dwunastu pokoleń Izraela i dwunastu Apostołów, czyli syntezą pierwszego i nowego przymierza.

To zgromadzenie Ludu Bożego wznosi hymn na cześć Pana, wysławiając Jego „chwałę i cześć, i moc”, które się objawiły w dziele stworzenia wszechświata. Wówczas pojawia się też symbol o szczególnym znaczeniu, po grecku biblion, czyli „księga”, do której nie ma jednakże dostępu, bo siedem pieczęci uniemożliwia jej czytanie.

Jest to zatem ukryte proroctwo. Owa księga zawiera wszystkie Boże rozporządzenia, które trzeba urzeczywistnić w dziejach ludzkich, by zapanowała w nich doskonała sprawiedliwość. Jeśli księga pozostanie zapieczętowana, nie będzie można ani poznać, ani wprowadzić w życie tych rozporządzeń, a przewrotność będzie się dalej szerzyła i gnębiła wierzących. Potrzebna jest zatem zdecydowana interwencja: uczyni to właśnie złożony w ofierze i zmartwychwstały Baranek. On będzie mógł „wziąć księgę i otworzyć jej pieczęcie”. To Chrystus w niezrównany sposób wyjaśnia sens dziejów i jest ich Panem, objawiając w nich tajemniczą nić Bożego działania.

Następnie hymn wskazuje, na czym opiera się władza Chrystusa nad dziejami. Tym fundamentem jest Jego misterium paschalne: Chrystus został „zabity”, a przez swoją krew „nabył”, czyli wykupił całą ludzkość z mocy zła. Słowo „nabyć” („wykupić”) odsyła do Wyjścia, do wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej. Zgodnie ze starożytnym prawodawstwem obowiązek wykupienia spoczywał na najbliższym krewnym. W wypadku ludu był nim sam Bóg, który nazywał Izraela swym „pierworodnym”.

Chrystus wypełnia to dzieło dla całej ludzkości. Dokonane przez Niego Odkupienie nie ma na celu jedynie uwolnienia nas od przeszłości, naznaczonej złem, zabliźnienia ran i ulżenia naszej nędzy. Chrystus obdarza nas nowym wewnętrznym życiem, czyni nas kapłanami i królami, uczestnikami swojej godności.

*

Poniższy tekst to fragment komentarza, autorstwa Jana Pawła II, do czwartego rozdziału Apokalipsy św. Jana. Pochodzi on z "Biblii z komentarzami Jana Pawła II", opublikowanej przez Wydawnictwo M. Więcej o tej pozycji można przeczytać tutaj