ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO - ROK B

EWANGELIA
Duch Prawdy doprowadzi was do całej prawdy

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Gdy przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku.

Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi».

J 15,26-27; 16,12-15

15,26-27. Pocieszyciel będzie składał świadectwo. Uwagi o prześladowaniach chrześcijan w Ewangeliach synoptycznych zawierają wypowiedzi na temat roli Ducha Świętego (Mk 13,11; Mt 10,20). Wersety te łączą „świadectwo" składane przez Pocieszyciela ze „świadectwem", które uczniowie będą musieli złożyć o Jezusie. Jeśli mowa ta stanowi drugą część poprzedniej wypowiedzi, wówczas składanie „świadectwa" o Jezusie zawarte jest w poleceniu przynoszenia owocu.

16,12-15. Pocieszyciel doprowadzi uczniów do całej prawdy. Podobnie jak w J 14,25-26 Pocieszyciel odgrywa ważną rolę wewnątrz chrześcijańskiej wspólnoty. Musi on pouczać uczniów w przyszłości, bowiem Jezus nie może im powiedzieć wszystkiego, o czym powinni wiedzieć. Uczniowie nie są też zdolni zrozumieć znaczenia Jego słów i czynów przed uwielbieniem (J 2,22; 12,16; 13,7).

16,13. do całej prawdy: "Prawda", do której Pocieszyciel doprowadzi wspólnotę, musi mieć to samo znaczenie, co „prawda" w innych fragmentach J: wiara w Jezusa jako jedyne objawienie Boga i tego, który wypowiada słowa Boże (np. J 3,20.33; 8,40.47). Pocieszyciel pomaga wspólnocie w wypełnieniu nakazu zawartego w J 8,31-32: "Jeżeli będziecie trwać w nauce Mojej, będziecie prawdziwie Moimi uczniami, i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli". oznajmi wam rzeczy przyszłe: Czasownik anangellein, „oznajmić", pojawia się w utworach apokaliptycznych na oznaczenie objawienia tajemnic "czasów ostatecznych". W J 4,25 Samarytanka w podobny sposób mówi o proroku, który miał przyjść. Widzieliśmy, że jednym z przejawów działalności Pocieszyciela jest uczynienie tego, co Jezus zrobił i powiedział zrozumiałym, zwykle przez powiązanie z Pismem. Podobne wyrażenie, związane z mesjańską interpretacją tekstów prorockich, pojawia się w 1 QpHab 7,1-3, który opowiada o prorokach: "Bóg polecił im spisać 'rzeczy, które mają nadejść', nie powiedział jednak, w jakim czasie się to stanie". Możliwe, że objawienie "rzeczy przyszłych" stało się utartym zwrotem we wczesnej fazie historii Janowej wspólnoty. Nie oznaczało to, że Pocieszyciel może dokonywać jakichś proroczych objawień na temat przyszłości, lecz że będzie prowadził wspólnotę ku zrozumieniu Jezusa jako tego, który wypełnił wszystko, co zostało obiecane w Piśmie. Autor tej części księgi mówi jasno, że Pocieszyciel nie jest źródłem nowego czy odmiennego objawienia przez podkreślenie, że nie przemawia on "od siebie" (J 7,17-18; 8,28; 14,10). Jego rola polega na uwielbianiu Jezusa i na przekazywaniu uczniom tego, co Ojciec udzielił Jezusowi.

***

15,26. Na temat roli *Ducha Świętego jako obrońcy, ujętej w kategoriach prawnych zob. J 14,16; tutaj jest On nie tylko obrońcą, lecz także świadkiem.

15,27. Również chrześcijanie będą świadkami Jezusa wobec sądów świata (por. J 16,2) oraz przed Bożym trybunałem. żydzi uważali *Ducha Świętego szczególnie za Ducha *proroctwa (zwykle w Starym Testamencie i jeszcze częściej w późniejszej literaturze żydowskiej). Bóg namaści *uczniów, by mogli przemawiać jak prorocy. (Obietnica ta pasuje również do idei, w myśl której Boży lud zostanie namaszczony przez Ducha, by świadczyć o Bożej prawdzie przeciwko narodom na sądzie ostatecznym; por. Iz 42,1; 43,10-12; 44,3.8.)

16,12-13. Psalmy ukazują Boga, który prowadzi swój lud w prawdzie drogą wierności (Ps 25,5; 43,3.  J 5,8). U Jana oznacza to pełniejsze objawienie prawdy o Jezusie (J 14,6). *Duch będzie pozostawał wobec *uczniów w takim samym związku jak Jezus (J 15,15), dlatego więź chrześcijan z Jezusem za dni Jana (i w następnych pokoleniach) nie powinna być mniej zażyła niż związek, w jakim uczniowie pozostawali z Nim przed ukrzyżowaniem.

16,14-15. Owa bliskość (w. 13) wyraża się w dzieleniu się dobytkiem, co charakteryzowało idealny związek przyjaźni w starożytności (zob. komentarz do J 15,15). W tym jednak kontekście Jan pragnie wykazać, że Bóg dzieli się zamysłami swojego serca z całym swoim ludem, tak jak niegdyś dzielił się ze swymi prorokami (Rdz 18,17; Am 3,7).

Katolicki Komentarz Biblijny,
prac. zbiorowa, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2001 :.

Historyczno Kulturowy Komentarz do Nowego Testamentu,
Craig S. Keener, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2000 :