Udowodnij mi, że Bóg istnieje – mówi mi ktoś czasem. Udowodnić? Kieszonkowiec złapany za rękę powie, że to nie jego ręka. Ten kto nie chce w istnienie Boga wierzyć, a już zwłaszcza w Boga chrześcijan, też, każdy, najmocniejszy nawet argument, odrzuci. Ale ja wiem, że On Jest. Wiem, bo patrząc na świat widzę Jego dzieło. To wszystko nie mogło przecież powstać przypadkiem. I to z niczego... Tak, „z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Sprawcę”.

Wierzę też, że ten Bóg najpewniej objawił się człowiekowi przez swojego Syna, Jezusa Chrystusa. Naiwny jestem? Ci, którzy widzieli Jego pusty grób, którzy twierdzili, że jedli z nimi i pili po Jego zmartwychwstaniu, którzy doświadczyli w sobie mocy Boga pozwalającego uzdrawiać a nawet wskrzeszać, prawie wszyscy oddali za to swoje życie. Dla mnie ci świadkowie są wiarygodni...

Wierzę. I dziękuję Bogu, że ten świat, który stworzył, jest taki piękny i dla nas przyjazny. Że te zwierzęta, których sam widok przeraża, są małe albo mieszkają gdzieś w niedostępnych głębinach ziemi... Piękny ten nasz ziemski dom. Ten przyszły, w niebie, na pewno nie będzie mniej piękny.