Paraklet w Nowym Testamencie

Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu[3]

„Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego. Mówili bowiem: Ma ducha nieczystego” (Mk 3,28-30).

Pismo Święte bardzo często podkreśla, że Bóg jest nieskończony w swoim miłosierdziu. Przebaczył zabójcy Kainowi i wziął go w obronę. Nikt nie mógł się na nim mścić. Nieskończoną ilość razy przebaczał narodowi wybranemu, który wystawiał Go wciąż na próbę i można by powiedzieć, że Bóg już wiele razy powinien stracić cierpliwość. A jednak On zawsze był gotów do wybaczenia. Karty Pisma Świętego przepełnione są podobnymi obrazami Boga, który zawsze jest gotów przyjąć grzesznego człowieka.

Jeszcze wspanialej tego przebaczającego Boga przedstawiają autorzy Nowego Testamentu, a zwłaszcza trzeci Ewangelista. Wystarczy przypomnieć przypowieść o synu marnotrawnym (Łk 15,11-32). To jest właściwie przypowieść o miłosiernym ojcu, który –mówiąc po ludzku – jest nielogiczny w postępowaniu. Przecież powinien odwrócić się od takiego syna, a on czeka na niego, przebacza wszystko i obdarowuje oraz wywyższa. A tym Ojcem – według Jezusa – jest Bóg.

A jednak z ust Chrystusa, który głosił nieskończone miłosierdzie Boga – padły zaskakujące, zacytowane słowa o tym, iż pewne grzechy nie będą odpuszczone. Ta wypowiedź niepokoi, a może nawet wstrząsa.