Treść Pisma Świętego, podział ksiąg i tekstu

  Andrzej Kerner /Foto Gość

TREŚĆ PISMA ŚWIĘTEGO

Stary Testament zogniskowany jest wokół faktu wybrania Izraelitów przez Boga i zawartym z nimi przymierzu. Ukazuje również coraz głębsze odczytywanie i pojmowanie owego wybrania, polegającego na misji jaką Izrael miał spełnić wobec wszystkich narodów przygotowując je na nadejście Mesjasza i jego królestwa.

Nowy Testament natomiast przedstawia pełnię czasu i przyjście Syna Bożego, ostatniego Adama, pośrednika nowego i ostatecznego przymierza, który swoim słowem i śmiercią dopełnił dzieła zbawienia oraz utworzył nowy Lud Boży. Ukazuje również czas Kościoła jako oczekiwanie na pełnię objawienia się chwały dzieci Bożych.

• Treść poszczególnych ksiąg Starego i Nowego Testamentu :.

PODZIAŁ KSIĄG

I. Ze względu na czas powstania

• Stary Testament
• Nowy Testament

II. Ze względu na tematy i rodzaje literackie

1. Podział judaistyczny (Stary Testament)

a) Prawo (Tora - czyli Pięcioksiąg Mojżesza)
b) Prorocy (Nebiim)

• pierwsi (Joz, Sdz, 1-2 Sm, 1-2 Krl)
• późniejsi (Iz, Jr, Ez)
• 12 proroków (zwani obecnie mniejszymi)

c) Pisma (Ketubim)

• 3 księgi poetyckie (Ps, Prz, Hi)
• 5 tzw. zwojów (Pnp, Rt, Lm, Koh, Est)
• księgi Dn, Ezd, Ne, 1-2 Krn

2. Podział katolicki (ustalony ostatecznie na Soborze Trydenckim)

a) Stary Testament

• księgi historyczne: 
  • Pięcioksiąg
  • dzieło deuteromistyczne - Joz, Sdz, 1-2 Sm, 1-2 Krl
  • dzieło kronikarskie - 1-2 Krn, Ezd, Ne
  • księgi historyczno-dydaktyczne - Rt, Tb, Jd, Est, 1- Mch

• księgi dydaktyczne (inaczej sapiencjalne, mądrościowe lub poetycko-dydaktyczne): Hi, Ps, Prz, Koh, Pnp, Mdr, Syr

• księgi prorockie:
  • prorocy więksi - Iz, Jr, łącznie z Lm i Ba, Ez, Dn
  • prorocy mniejsi

b) Nowy Testament

• księgi historyczne: Ewangelie i Dzieje Apostolskie
• księgi dydaktyczne: Listy Apostolskie
• księga prorocka: Apokalipsa

PODZIAŁ TEKSTU

Pierwotnie tekst zarówno Starego jak i Nowego Testamentu spisywany był "jednym ciągiem", bez odstępów między wyrazami i wierszami. Jednakże zastosowanie Pisma Świętego w liturgii, podczas której odczytywano jego fragmenty, zrodziło konieczność dokonania podziału tekstu.

W księgach Starego Testamentu został on przyjęty podczas ustalania jego kanonu (ok. 100 r.). Podziały zaznaczano albo przez tzw. "parasze", (czyli zostawiając większe odstępy między liniami lub linie nie dopisane do końca), albo też "pesuki" (czyli większe odstępy w tej samej linii).

Soferim (uczeni w Piśmie) dokonali podziału na sekcje dłuższe (oznaczane literą "pe") i krótsze (oznaczane literą "samek").

Tekst Nowego Testamentu również zaczęto dzielić na mniejsze fragmenty, zwane perykopami. Początki tego wiąże się z Tacjanem (II w.). W III wieku Amoniusz Sakkas dokonał podziału w Ewangeliach na części większe (titloi - tytuły) i mniejsze (kefalia - rozdziały); w IV wieku podzielono Listy (przypisuje się to Eutaliuszowi z Aleksandrii), a w V Apokalipsę (na 72 rozdziały).

Dzisiejszy podział Starego i Nowego Testamentu na rozdziały został dokonany przez S. Langtona w 1206 roku.

Opierając się na wcześniejszej praktyce dzielenia Psalmów na mniejsze jednostki (stosownie do rytmiki) masoreci podzielili cały Stary Testament na wiersze. W Nowym Testamencienatomiast na początku XIII wieku Hugon z Saint-Cher podzielił rozdziały wprowadzone przez Langtona na siedem części oznaczając je literami od "a" do "g". Podziału Nowego Testamentu na wiersze dokonał paryski wydawca R. Estienne w 1550 r.