7. W domu bogobojnego Tycjusza Justusa

Jezus uznaje, że Abba [Ojcze] jest w stanie wymówić ten, który ma serce czyste jak dziecko. Grecki termin nepioi oznacza tu dzieci, które nie są w stanie jeszcze mówić. Mądrość żydowska podkreśla, że znajomość Pisma jest drogą zbawienia, a jej nieznajomość jest grzechem. Jezus mądrymi czy rozsądnymi nazywa tych, którzy słuchają Jego słów i wprowadzają je w czyn (Mt 7,24). Tacy zakładają fundament na skale (Łk 6,48). Budowanie na skale łączy słuchanie słowa Bożego z życiem według Niego. Biblijna mądrość kieruje się rytmem lectio divina: od czytania, słuchania i modlitwy prowadzi do kontemplacji, a następnie powraca do życia.
Jezus szczęśliwymi nazywa oczy tych, którzy widzieli to, co [inni] nie zobaczyli i usłyszeli to, co im nie było dane usłyszeć. Nie chodzi tylko o pierwszych uczniów, którzy mieli rzeczywiście możliwość patrzenia, słuchania i dotykania Jezusa, ale i tych, którzy poprzez medytacyjną lekturę Pisma Świętego mają dziś możność poznania Słowa Życia (1 J 1,1; por. J 1,1.4; 17,21; 1 Kor 1,9).

Warto zapytać współczesnych głosicieli Ewangelii – wychowawców w wierze:

* Czy pamiętają o tym, że ich misja jest wypełnieniem woli Ojca, tak jak misja Syna polegała na objawieniu Ojca (por. J 3,35; 5,37; 6,57; 10,18; 14,6. 10. 13; 14,10-31; 17,1-25; 20,21; Łk 11,2-4), aby wszyscy stali się jak On (Łk 6,36) i by powierzyli Jemu swe życie (Łk 23,46)?

* Żydzi z dumą wyznają „Abrahama mam za ojca”. A już Jan Chrzciciel przekonywał ich: „Wydajcie więc owoce godne nawrócenia, a nie zaczynajcie się tłumaczyć: «Abraham jest naszym ojcem». Wiecie, że nawet z tych kamieni Bóg może wzbudzić dzieci Abrahamowe…” (Łk 3,8). Jak budować dziś dialog między judaizmem a chrześcijaństwem? Gdzie szukać wspólnych korzeni, braterstwa (Żydzi jako „starsi bracia w wierze”)?

* Wspólne dziedzictwo winno uczyć chrześcijan i Żydów umiejętności słuchania. Wyzwanie Słuchaj Izraelu! – pojawia się bowiem prawie na każdej stronnicy Biblii. Kto ma serce zatwardziałe, uważa słowo Boże za twarde i nie do przyjęcia; może się to zdarzyć także wierzącym (J 6,60). Pozostaje wówczas mądra postawa króla Salomona, który prosił o dar serca szerokiego, serca słuchającego (1 Krl 3,5) albo modlitwy Jezusa: „aby świat uwierzył (…), aby byli jedno” (J 17,20-26)?

* Na ile znany jest dokument Papieskiej Komisji Biblijnej Naród żydowski i jego Święte Pisma w Biblii chrześcijańskiej (2001), który według kard. Ratzingera „może być cenną pomocą w studium centralnej kwestii wiary chrześcijańskiej, jak również w tak ważnych badaniach nowego porozumienia pomiędzy chrześcijanami a Żydami”?

Dodaj :.własne pytania do refleksji dla innych uczestników.


MÓDL SIĘ!

Św. Paweł głęboko przeżywający prawdę o sobie wobec Boga pisze: „Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas” (2 Kor 4, 7). Fundamentem pokory Pawła, która była jedną z tajemnic jego umiejętności zdobywania ludzi, stało się głębokie wyczucie Boga Stworzyciela, Pana, miłosiernego Dawcy wszelkiego dobra. Wobec Boga Paweł jest biednym grzesznikiem, który otrzymuje łaskę, miłosierdzie, zbawienie (…). Pokora Pawła jest pokorą Chrystusa, którą Apostoł przyoblekł i którą wyraża, pozwalając Chrystusowi żyć w sobie. I właśnie dlatego Paweł może mówić o pokorze jako o zasadniczej postawie tego, kto służy Bogu, gdyż sam Pan przyszedł, aby służyć. Chrystus służył w całej pokorze i Jego sługa wybiera tę samą drogę, sprawując władzę apostolską z pokorą, dobrocią i cichością Mistrza (…). Przykład Pawła uświadamia nam, że potrzebujemy oczyszczenia, i to oczyszczenia przez moc Chrystusa w nas.
Prośmy za wstawiennictwem Maryi, na której pokorę wejrzał Bóg, byśmy umieli naśladować Chrystusa tak, jak potrafił naśladować Go Paweł, w przeświadczeniu, iż jest to zadanie trudne i że jesteśmy jeszcze daleko od tego celu. Z łaską Boga starajmy się stanąć wobec Maryi i dostrzec nasze słabości, prosząc zarazem, aby moc Chrystusa, która w nas żyje, uczyniła nas podobnymi do Niego.

kard. C. M. Martini

Dodaj :.własną modlitwę zrodzoną ze spotkania z żywym Słowem.


ŻYJ SŁOWEM!

Watykańska Kongregacja Nauki Wiary ogłosiła Notę doktrynalną na temat niektórych aspektów ewangelizacji (14 grudnia 2007 roku). Dokument podkreśla rolę przepowiadania Ewangelii w dobie „narastającego zamętu”, wzywa do odświeżenia zapału misyjnego oraz osobistego świadectwa ewangelizujących: „Od Zesłania Ducha Świętego (...) Ewangelia z mocą Ducha, przepowiadana jest wszystkim ludziom, aby uwierzyli i stali się uczniami Chrystusa oraz członkami Jego Kościoła” (nr 9). Na zakończenie Nota przypomina, że chrześcijanie nie mogą rezygnować z misji ewangelizacyjnej, usprawiedliwiając się presją współczesnych relatywizujących propozycji: „Kiedy ewangelizacja katolicka odbywa się w kraju, gdzie żyją chrześcijanie niekatolicy, katolicy muszą pełnić swoją misję zwracając najwyższą uwagę na «autentyczne poszanowanie ich tradycji i ich duchowego bogactwa» oraz na «szczerego ducha współpracy». Ewangelizacja może postępować na drodze dialogu, a nie prozelityzmu. Z chrześcijanami niekatolikami katolicy winni prowadzić nacechowany szacunkiem dialog miłości, dialog, który byłby nie tylko wymianą poglądów, ale także wymianą darów, tak aby pełnia środków zbawienia dana była towarzyszom dialogu. W ten sposób zachęca się ich do głębszego nawrócenia na Chrystusa” (nr 13). Nawrócenie zaś jest przemianą mentalności i działania, wyrazem naszego nowego życia w Chrystusie. „W związku z tym – wyjaśnia dalej Nota – należy podkreślić, że jeśli chrześcijanin niekatolik, z przyczyn sumienia i przekonany o prawdzie katolickiej, prosi o wejście w pełną jedność z Kościołem katolickim, należy uszanować to jako dzieło Ducha Świętego i jako wyraz wolności sumienia i religii. W tym przypadku nie ma mowy o prozelityzmie w przypisywanym temu terminowy ujemnym znaczeniu” (nr 12).

Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa