Hebraica na Adwent

Ks. Rafał Starkowicz /Foto Gość

Nowy rok liturgiczny rozpoczyna się czasem Adwentu, czyli podwójnego oczekiwania na przyjście Chrystusa – w pamiątce Bożego Narodzenia i przyjścia na końcu czasów. Mamy nadzieję, że codzienne (podobnie jak w Wielkim Poście) rozważania Hebraici przyczynią się do dobrego przeżycia tego okresu.

Zwiastowany - przez Anioła - (2)

Do języka polskiego wyraz „anioł” został wprowadzony z języka łacińskiego (łac. angelus powstało z greckiego „angelos”). Podobnie stało się i w innych językach nowożytnych: „ange” – w języku francuskim, „angelo” w języku włoskim, „engel” – w języku niemieckim i rosyjskim, „angel” – w języku angielskim i hiszpańskim.

Pismo Święte stosuje do aniołów również inne nazwy:

1. „Synowie Boży” („bene ha`elohim” – Hi 1,6; 2,1; 38,7; Ps 29,1; 89,7). W Starym Testamencie do aniołów to określenie odnosi się niewiele razy i występuje w bardzo zacieśnionym sensie. Termin ten uwydatnia myśl o współudziale aniołów w niebiańskim życiu Boga i wskazuje, że są bytami, które należą do świata boskiego.

2. „Święci” („qados” – Hi 5,1; 15,15; Ps 89,6.8; Dn 4,10; 8,13; Za 14,5). W mowie Elifaza (Hi 4-5) jest wzmianka o świętych, na których pomoc Hiob może liczyć (5,1). Wynika z tego, że autor miał tu na myśli istoty nadziemskie i będące orędownikami przed Bogiem. Ze względu na tę ich rolę można ich utożsamiać z aniołami w dzisiejszym, teologicznym znaczeniu tego słowa. Tak więc można wnioskować, że „święci” oznaczają istoty nadziemskie.

3. „Wojsko niebieskie” („seba hassamajim” – 1 Krl 22,19; 2 Krn 18,18; Ne 9,6); „zastępy” (Joz 5,14; Ps 103,21; 148,2). Określenia te wskazują, że aniołów jest bardzo wiele, a jako „wojsko” są do dyspozycji zwierzchnika, czyli Boga. Wykonują Jego polecenia związane z zarządzaniem światem oraz czuwają nad wprowadzaniem w życie Bożych rozkazów. Aniołowie przez swoją służbę Bogu, wypełniając Jego wolę, powiększają Jego chwałę (Ps 103,20n) i stanowią Jego dwór (Hi 1,6-12; Iz 6,1n; 1 Krl 22,19; Ps 82,1; 89,6.8)

4. „Mąż” („is” – Dn 9,21)

5. „Istoty niebieskie” (PS 8,6), „Istoty żyjące” (Ez 1,5n), „Istota pozaziemska” (1 Sm 28,13)

6. „Czuwający” (hebr. „ir” – Dn 4,10.14.20); „straż”, „strzec” (hebr. „samar”, l.mn. „somrim” – Iz 62,6) – jest to poetycki symbol opieki Bożej.

7. „Książe” („sar” – Dn 10,13.20n; 12,1) Termin ten występuje przy określeniu aniołów jako stróżów, opiekunów narodów.

8. „elohim” – Niekiedy ten tytuł przysługuje aniołom jako bytom nadziemskim, istotom bytującym w sferze boskiej, chociaż w tym kontekście występuje w znaczeniu osłabionym (Rdz 32,29; 1 Sm 28,13; Oz 12,5)

Wśród aniołów znajdują się również inne „klasy”, określone specjalnymi terminami, takimi jak „cherubini” czy „serafini”. Poza tym troje aniołów wymienianych w Starym Testamencie ma również swoje imiona własne: Michał, Rafał i Gabriel.

Więcej na ten temat w kolejnych artykułach.