VIII. Ujął się za swoim sługą, Izraelem.

Maryja była wierną córką swojego narodu. Modliła się z nim i za niego, pielgrzymowała do świętego miasta, przestrzegała wiernie przepisów Prawa, znała też biblijną ideę „Reszty Izraela”. Prorocy wielokrotnie rozwijali myśl o części społeczności narodu wybranego, która zostanie przez Boga wykupiona i zbawiona (por. Mi 4,6-7; 5,2-8; Jl 3,5; Jr 11,21-23; 15,9; 31,7; Ez 5,1-4. 8-17; 9,4-10). Jeśli lud się nawróci, „Reszta pokolenia Józefa” uniknie zagłady (Am 5,15). Izajasz zapowiadał, że „Reszta powróci”, zarówno do Boga, jak i do ziemi obiecanej (por. Iz 7,3; 10,2-22; 11-10-16; 17,5-8; 30,17-19; 37,4.31-32). Również wspólnota w Qumran utożsamiała się z biblijną cząstką narodu – „Resztą Izraela” (por. CD 1,4-5; 1 QH 6,8). Apostoł Paweł zaś twierdził, że ci Żydzi, którzy pójdą za Jezusem, będą stanowić prawdziwą Resztę „wybranych przez łaskę” (Rz 11,5; por. 9,25-29).

CZYTAJ!
Ps 107,1-9; Łk 20,41-44

Natomiast On rzekł do nich: Jak można twierdzić, że Mesjasz jest synem Dawida? Przecież sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek pod Twoje stopy. Dawid nazywa Go Panem: jak zatem może być On [tylko] jego synem? Gdy cały lud się przysłuchiwał, rzekł do swoich uczniów: Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą. Ci tym surowszy dostaną wyrok. (Łk 20,41-44)

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

W dzień Pięćdziesiątnicy wypełniło się proroctwo Joela zapowiadające „zlanie Ducha na wszelkie ciało” (Jl 3,1a; por. Iz 32,15; Dz 2,15-22). Duch Prawdy zjednoczy rozproszone po całym świecie dzieci Boże. Stanie się to w atmosferze modlitwy wspólnej i jednomyślnej. Dla św. Łukasza „nowy Izrael” jest owocem wylania Ducha, owocem modlitwy i nauczania Apostołów (Dz 2,42-47). W Maryi, obecnej we wspólnocie pierwotnego Kościoła, wypełnia się obietnica dana Abrahamowi: „ujął się za swoim sługą Izraelem, kierując się swoim miłosierdziem, jak obiecał naszym ojcom…” (Łk 1,54n). Łukasz widzi też w Maryi spełnienie proroczych wyroczni dotyczących „Córy Syjonu” (por. So 3,14-17; Jl 2,21-27; Za 2,14-15; 9,9n). Wyrażenie to oznacza prawdziwą społeczność – lud Boży utożsamiany przez proroków z „resztę Izraela” lub „ubogimi Jahwe”, którzy „dzięki łasce [osiągnęli] doskonałość, by móc przyjąć mesjańską radość” (R. Laurentin). Ponieważ Maryja uwierzyła Słowu, dopełnia się w Niej cała historia zbawienia. Przez Jej potomka, którym jest Jezus – Syn Dawida (Łk 20,41-44), ludy całej ziemi otrzymają błogosławieństwo (Rdz 12,3b).

Nowe Przymierze domaga się nowego kultu w Duchu i prawdzie (J 4,23). Sprawowany on będzie we wspólnocie ludu Bożego, a Psalmista zachęca: „wysławiajcie Pana, bo jest dobry, bo Jego łaska na wieki. Niech to mówią odkupieni przez Pana […], których zgromadził z obcych krajów, ze wschodu i zachodu, północy i południa” (107,1-3). Nowe zgromadzenie ludu jest wyrazem miłosierdzia Bożego; zaspokoi jego pragnienia, usunie lęk… (107,4-9).