XVII NIEDZIELA ZWYKŁA - ROK A

Tekst i komentarz z Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu. David H. Stern. Oficyna Wydawnicza Vocatio. Warszawa 2004

II CZYTANIE

Wiemy, że Bóg sprawia, iż wszystko współdziała ku dobru dla tych, którzy kochają Boga i są powołani zgodnie z Jego zamysłem. Bo tych, których już wcześniej poznał, już wcześniej też postanowił przeobrazić na wzór swego Syna, aby był On pierworodnym wśród wielu braci. Tych zaś, co do których już wcześniej postanowił, tych też powołał; a co do tych, których powołał, to sprawił, że zostali uznani za sprawiedliwych; tych zaś, co do których sprawił, że zostali uznani za sprawiedliwych, tych też otoczył chwałą!

(Rz 8,28–30)

28-30. Przypomnieniem tego, że błagania Ducha "za lud Boży są zgodne z wolą Bożą" (w. 27), kończymy omawianie posługi Ruach Ha-Kodesz, a przechodzimy do pewności, jaką daje nam sam Bóg Ojciec mający względem swego ludu zamysł (gr. prothesis można również przetłumaczyć jako "plan"), którego nikt nie pokrzyżuje (w. 28).
Ten zamysł, czy też plan, miał początek w nieprzeniknionej przeszłości: wcześniej poznał, już wcześniej postanowił (w. 29; por. Ef 1,3-14zKK; sprzeczność pojęć predestynacji i wolnej woli - zob. 9,19-21zK). Zamysł ten znajduje wyraz w teraźniejszości: powołał, sprawił, że zostali uznani za sprawiedliwych (w. 30). I będzie obowiązywał także w świecie przyszłym: otoczył chwałą (w. 30) - użyty tu czas przeszły pokazuje, że choć z naszego ograniczonego punktu widzenia otoczenie nas chwałą należy wciąż do przyszłości, to z Bożego punktu widzenia zostało ono już dokonane, stąd owa pewność, na której możemy się oprzeć. Odpowiedzialnością wierzącego w tym wszystkim jest kochać Boga (w. 28), jak zresztą było zawsze (Powtórzonego Prawa 6,5), i przez wiarę w Jeszuę żywić pewność, że zalicza się on do powołanych (w. 28).

EWANGELIA

Jeszua powiedział im następną przypowieść:
"Królestwo Niebieskie jest jak skarb ukryty na polu. Znalazł go pewien człowiek, ukrył ponownie, a potem rozradowany poszedł, sprzedał wszystko, co posiadał, i kupił to pole.
Dalej, Królestwo Niebieskie jest podobne do kupca poszukującego pereł. Znalazłszy jedną bardzo cenną perłę, odszedł, sprzedał wszystko, co posiadał, i kupił ją.
Dalej, Królestwo Niebieskie jest podobne do sieci zarzuconej do jeziora, która łowi wszelkiego rodzaju ryby. Kiedy się napełniła, rybacy wyciągnęli sieć na brzeg, usiedli i pozbierali dobre ryby do koszów, złe zaś wyrzucili. Tak też będzie pod koniec tego wieku - aniołowie wyjdą i oddzielą ludzi złych od sprawiedliwych, i wrzucą ich do pieca ognistego, gdzie będą zawodzić i zgrzytać zębami.
Czy zrozumieliście to wszystko?". "Tak" - odpowiedzieli. I powiedział im: "Każdy zatem nauczyciel Tory, który stał się talmidem Królestwa Niebieskiego, jest jak właściciel domu, który wyjmuje ze swego składu rzeczy i nowe, i stare".

(Mt 13,44-52)

44-46. Pierwsza z tych przypowieści jest poświęcona nieoczekiwanemu odkryciu Królestwa Bożego, druga zaś - pomyślnemu zakończeniu jego poszukiwania. W obu wypadkach osoba, która na nie natrafia, dostrzega jego wielką wartość i jest gotowa zrezygnować ze wszystkiego (sprzedał wszystko, co posiadał), aby zadzierzgnąć osobistą więź z Bogiem (kupił pole/ bardzo cenną perłę).

Skarb ukryty na polu (w. 44). Według halachy, jeśli skarb nie jest oznaczony i znajduje się na terenie publicznym, należy do znalazcy. Jeśli jest oznaczony, należy poszukać właściciela. Jeśli jest to dobro naturalne (np. samorodek złota czy diament), albo jeśli znalezisko jest nieoznaczone, ale teren jest prywatny, znalezisko należy do właściciela ziemi. Dlatego właśnie znalazca kupił pole, chcąc się stać jego właścicielem.
Opowieść wydaje się jednak sugerować, że znalazca kupił pole za cenę sprzed znalezienia skarbu i że gdyby dotychczasowy właściciel pola wiedział, że znajduje się na nim skarb, nie sprzedałby pola za taką cenę. Rodzi się pytanie natury etycznej: czy znalazca skarbu jest zobowiązany przez halachę bądź też z moralnego punktu widzenia (jeśli w ogóle należy rozróżniać te dwa porządki), aby przed nabyciem pola powiadomić jego właściciela o skarbie? Nie. Każda nieruchomość ma w sobie potencjał wykraczający poza wiedzę jej właściciela; jedynie Bóg posiada pełnię informacji. Właściciel może zbadać możliwości tkwiące w swej posiadłości, a inni nie mają obowiązkowy poświęcania własnego czasu na edukowanie właściciela w tej mierze. Jeśli zatem odkryję, że pod twoim polem są pokłady ropy naftowej, nie mam obowiązku cie o tym informować z chwilą składania oferty zakupu, ponieważ posiadanie ziemi powinno być dla ciebie silniejszym bodźcem niż dla mnie, aby samemu się o tym przekonać. Sprzedawca tego kawałka ziemi otrzymał rozsądną cenę za nią wraz z jej potencjałem, którego był świadomy. Jak to często bywa nowy właściciel nabył ją, bo dostrzegł w niej dodatkowy potencjał.

52. Nauczyciel Tory (zob. 2,4K), który stał się talmidem Królestwa Niebieskiego, czyli oddany i wykształcony Żyd, który uwierzył w Jeszuę Mesjasza, wyjmuje ze swego składu - ze skarbnicy swej wiedzy - rzeczy i nowe, związane z Jeszuą i Nowym Przymierzem, i stare, związane z judaizmem przedmesjańskim, dobrze mu znane. Skład zawiera rzeczy dobre, rzeczy przez właściciela pożądane i cenione. Niektóre z tych dobrych rzeczy są nowe, a inne stare. Podobnie zarówno nowe rzeczy mesjańskie, jak i stare rzeczy żydowskie mogą być dobre. Dlatego mesjaniczny nauczyciel Tory ma wyjątkowe zadanie - wzbogacać judaizm mesjaniczny poprzez wyrażanie prawdy mesjańskiej na sposób żydowski, aby załatać stare płaszcze odpowiednimi łatami i odnowić stare bukłaki, aby mogły utrzymać nowe wino (9,16-17zK). Dobre żydowskie kształcenie w żadnym razie nie powinno być - jak chcieliby niektórzy przeciwnicy judaizmu mesjanicznego - zniechęcaniem do wiary w Jeszuę, powinno za to zapewnić dobrą glebę, zdolną przynieść Jeszui "ziarno, sto [...] razy więcej niż posiano" (13,8). Wybitnym nowotestamentowym przykładem w tym względzie jest Sza'ul.

------------------------------------

talmid - uczeń, l.mn.: talmidim
Tora - Nauka, Prawo, Pięcioksiąg Mojżesza