Jakub, brat Pański

Jakub – brat Pański to również autor jednego z Listów, które weszły do kanonu NT. Biskup Jerozolimy nawiązuje w nim do wystąpień proroków, potępia nadużycia bogatych, a łączy się z biednymi i uciskanymi. Ton jego wystąpień jest ostry i bezkompromisowy, a podstawę jego nauki stanowi braterstwo ludzi, które płynie z powszechnego ojcostwa Boga i z prawa miłości. Jakub zajmuje się praktycznymi aspektami duszpasterstwa w gminach i pobożnością dnia powszedniego, a zbiór zachęt, przestróg religijnych i pouczeń moralnych zawartych w niej nie jest ułożony według jakiegoś konkretnego planu. Nawrócony Żyd Hegezyp przedstawi Jakuba jako zwierzchnika Kościoła, który modli się za lud i cieszy zaufaniem uczonych w Piśmie oraz faryzeuszy (por. HK IV, 22, 8; II, 23, 4.10).
Od czasów soborowej deklaracji o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate wiele zmieniło się w relacjach Kościoła z narodem żydowskim. Dokonano poważnej reinterpretacji nauczania na temat Żydów i judaizmu. Istotnym przełomem jest dokument Papieskiej Komisji Biblijnej Naród żydowski i jego Święte Pisma w Biblii chrześcijańskiej (2001), który uznał, że chrześcijanie mogą się wiele nauczyć od żydowskiej egzegezy oraz mogą żywić nadzieję, że Żydzi skorzystają z badań egzegezy chrześcijańskiej (nr 22). Dokument ten z wielką starannością wyjaśnia też tzw. teksty „antyżydowskie” w Nowym Testamencie (nr 66-87). Judaizm nie jest dla chrześcijaństwa religią zewnętrzną, stosunek do religii żydowskiej jest wyjątkowy, inny aniżeli do jakiejkolwiek innej religii: „Kto spotyka Jezusa Chrystusa, spotyka judaizm” – wyznał Jan Paweł II. Ten Papież, który jako pierwszy przekroczył progi synagogi w Rzymie, powiedział również inne znamienne słowa do wyznawców judaizmu: „Jesteście naszymi umiłowanymi braćmi i – można powiedzieć – naszymi starszymi braćmi”.


Wszystko co, powiedziano na temat biskupa Jerozolimy – Jakuba, brata Pańskiego i na temat naszych judeochrześcijańskich korzeni, skłania do poważnej refleksji i kilku pytań:

* Apostoł Paweł chlubi się swoją przynależnością do narodu wybranego: „Ja jestem Żydem – mówił – urodzonym w Tarsie w Cylicji. Wychowałem się jednak w tym mieście [Jerozolimie], u stóp Gamaliela otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie ojczystym” (Dz 22,3); „[…] obrzezany w ósmym dniu, z rodu Izraela, z pokolenia Beniamina, Hebrajczyk z Hebrajczyków, w stosunku do Prawa – faryzeusz” (Flp 3,4-5). Jak winniśmy odczytywać to wyznanie Apostoła narodów?

* Ten sam Apostoł stawia dramatyczne pytania: „Czyż Bóg odrzucił lud swój?”. I dodaje: „Żadną miarą! I ja przecież jestem Izraelitą, potomkiem Abrahama, z pokolenia Beniamina” (Rz 11,1). Jakie chrześcijanie winni dzisiaj odczytywać dylematy św. Pawła?

* Jak prowadzić dziś dialog chrześcijańsko-żydowski, by zaangażowały się weń obydwie strony?

* Benedykt XVI w synagodze kolońskiej wezwał do dialogu i katechezy nt. judaizmu: „Kościół jest świadom swego obowiązku przekazywania, tak w katechezie, jak i w każdym aspekcie swego życia, tej nauki młodym pokoleniom […]. Jest to zadanie szczególnej wagi, ponieważ także dzisiaj niestety pojawiają się znowu przejawy antysemityzmu i rozmaite formy ogólnej wrogości wobec obcokrajowców” (Kolonia, 19. 08. 2005 r.).

Dodaj swoje pytanie :.


Módl się!

Boże Abrahama, Boże Proroków, Boże Jezusa Chrystusa,
W Tobie zawarte jest wszystko, do Ciebie zmierza wszystko, Ty jesteś kresem wszystkiego.
Wysłuchaj naszych modlitw, jakie zanosimy za naród żydowski,
który – ze względu na swoich przodków – jest Tobie nadal bardzo drogi.
Wzbudzaj w nim nieustannie
coraz żywsze pragnienie zgłębiania Twojej prawdy i Twojej miłości.
Wspomagaj go, bu zabiegając o pokój i sprawiedliwość
mógł objawić światu moc Twego błogosławieństwa.
Wspieraj go, aby doznawał szacunku i miłości ze strony tych,
którzy jeszcze nie rozumieją wielkości doznanych przez Niego cierpień,
oraz tych, którzy solidarnie, w poczuciu wzajemnej troski,
wspólnie odczuwają ból zadanych mu ran.
Pamiętaj o nowych pokoleniach, o młodzieży i dzieciach,
aby niezmiennie wierne Tobie trwały w tym, co stanowi szczególną tajemnicę ich powołania.
Umocnij wszystkie pokolenia, aby dzięki ich świadectwu ludzkość pojęła,
że Twój zbawczy zamiar rozciąga się na całą ludzkość
i że Ty, Boże, jesteś dla wszystkich narodów początkiem i ostatecznym celem.

Modlitwa Jana Pawła II w intencji narodu żydowskiego