Wybór należy do ciebie

No właśnie. Ta inność Bożego Mesjasza wyraża się też w tym, że będzie to Mesjasz wszystkich nie tylko Izraela. Ten paradoks widać, gdy spojrzy się na cała historię zbawienia. Żydzi powtarzają "naród, naród", a objawienie Boże cały czas mówi "wszyscy, wszyscy, tylko na razie przez wybór Izraela". Bóg nie jest Bogiem malowanym, kompletnie bezradnym wobec zła i buntu swoich stworzeń, a tylko strzępiącym sobie język różnymi obietnicami. On naprawę potrafi kierować ludzkimi losami nie łamiąc ich wolnych wyborów, przemawiać do serc nie niewoląc. Obiecał Mesjasza? Ludzkość długo musiała czekać, ale oto teraz obietnice zaczynają się spełniać. Tyle że Jego Mesjasz, nie sługa, a Syn Umiłowany, będzie Mesjaszem innymi niż tego ludzie w Izraelu oczekiwali. Będzie zgodny z zapowiedziami proroków, których Izrael jakoś nie widział. Będzie łagodny i wytrwały, a Jego misja nie ograniczy się do Izraela, ale obejmie wszystkie „narody” i „wyspy” czyli wszystkich ludzi. Bo przecież po to Izrael został kiedyś wybrany... Ale Ty Izraelu – możemy powiedzieć w kontekście dwu pierwszych czytań – też możesz w tym uczestniczyć. Przyjdź do wody choć nie masz pieniędzy. Weź dar, weź udział w nowym etapie Bożego planu zbawienia... A Twoim prawem będzie miłość. Miłość, która jest doskonałym wypełnieniem wszystkich przykazań....

Warto dodać jeszcze jedno: chrzest Janowy nie jest ty samym, co nasz chrzest. Był jedynie symbolicznym odmyciem z grzechu. Nasz chrzest, w imię Trójcy, zanurzając nas w śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, faktycznie gładzi grzechy. Gdyby porównywać te dwa chrzty analogia jest więc niewielka. Ale w tej scenie oprócz chrztu w wodzie jest też to, co dzieje się zaraz potem – otwarte niebo, Duch i głos z nieba. Właśnie ten moment przypomina nam o wartości naszego chrztu. Też przecież jest wybraniem ochrzczonego. Bóg zwraca się już bez pośredników – Aniołów czy ludzi. Sam przemawia. Ochrzczony też zostaje obdarowany Duchem. I też nie jest sługą, a Bożym dzieckiem. No i także ochrzczonemu Bóg wyznacza misję: uczestniczyć w prorockiej (nauczycielskiej), kapłańskiej (bycia pośrednikiem) i królewskiej (służebnej) misji Chrystusa.

5. W praktyce

Może tylko dwie uwagi....

Chrzest Jezusa związany z namaszczeniem Go Duchem Świętym rozpoczął jego publiczną działalność. Uczeń Chrystusa przez chrzest złączony „z kapłanem prorokiem i królem na życie wieczne”, a w bierzmowaniu namaszczony Duchem Świętym też ma swoją misję do spełnienia. Tymczasem chyba większość chrześcijan czuje się przedmiotem misji Kościoła, a nie podmiotem, który ma w tej misji uczestniczyć. Przeciwdziałamy temu stereotypowi głównie apelami o zaangażowanie, nie dbając o faktyczne zmiany w dziedzinie zwyczajów czy prawa, które te poczucie tworzą. Tymczasem... Papież Franciszek jakiś czas temu pisał o ewangelizowaniu przez towarzyszenie. Jak wszystkim parafianom (np 8 tysiącom) ma towarzyszyć proboszcz i dwóch wikarych? Jak młodym ma towarzyszyć sam jeden katecheta w szkole? Sami nie dadzą rady. Bardzo pasują tu słowa „żniwo wielkie, robotników mało”. W tą misję każdy chrześcijanin powinien się włączyć.

Warto przemyśleć sposób, w który Kościół prowadzi swoją misję. Czy robi to w duchu „Umiłowanego Syna, w którym Bóg ma upodobanie”, czyli „nie podnosząc głosu, nie łamiąc trzciny nadłamanej, nie gasząc knotka o nikłym płomyku”, czy strzelając z armat? Z przestrzegania przykazań – przypomniał św. Jan – nikt nie jest zwolniony. Także w odniesieniu do tych, którzy nie przyjmują Jezusa. Bo kocha Boga tylko ten, kto realizuje Jego  przykazania.

Bo misją, którą ma podjąć chrześcijanin jest oczywiście głoszenie Jezusa. Ale głoszenie go w całej prawdzie, czyli także w miłości. tej, o której mówił św. Jan, miłości braci, spełnianiu przykazań. Można powiedzieć, że misją chrześcijanina jest przemienianie świata miłością. I tak przygotowanie go na dzień, w którym nastaną nowe niebiosa i nowa ziemia... Czyli ten świat zostanie ostatecznie przez Boga odnowiony.