Śmierć na krzyżu

Widzimy chwilę, która nastąpiła wkrótce po zgonie Zbawiciela. Obok Jezusa zostali ukrzyżowani dwaj złoczyńcy. Właśnie na Golgotę przyjechali żołnierze, by przyspieszyć śmierć skazańców, łamiąc im golenie. Jeden z żołnierzy wspiął się po drabinie do złoczyńcy z prawej strony. Inny, zobaczywszy, że Jezus już nie żyje, nie złamał Mu goleni, lecz przebił bok włócznią, by upewnić się, że śmierć już nastąpiła.

Jeden ze skazańców umierających razem z Jezusem lżył Go i złorzeczył. Drugi zachowywał się zupełnie inaczej. Poprosił nawet: „(...) Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa” (Łk 23,42). Odpowiedź Jezusa: „(...) Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju” (Łk 23,43) jest wyraźnym zapewnieniem, że nawet w ostatniej chwili życia grzesznik może uzyskać przebaczenie, o ile czuje skruchę. Rubens namalował dobrego łotra z twarzą zwróconą w stronę Zbawiciela. Nawrócony grzesznik wyciąga też lewą rękę w Jego kierunku. Głowa zmarłego Jezusa przechyliła się w stronę nawróconego złoczyńcy.

Natomiast drugi łotr, nienaturalnie wygięty do tyłu, wyraźnie odsuwa się od Jezusa. Ludzi bliskich Jezusowi artysta zgromadził w prawym dolnym rogu obrazu. Święty Jan Ewangelista, w czerwonym płaszczu, nachyla się w kierunku zapłakanej i załamującej z rozpaczy ręce Matki Bożej. Na krótko przed śmiercią Jezus poprosił go, by opiekował się Maryją. Ewangelia według św. Jana wspomina o obecności pod krzyżem jeszcze dwóch innych Marii. Rubens namalował je po obu stronach Maryi i św. Jana. Z lewej Maria Magdalena w rozpaczy rzuca się na krzyż. Z prawej płacze i składa ręce do modlitwy Maria, żona Kleofasa, siostra Matki Bożej.

(za: Leszek Śliwa, Gość Niedzielny Nr 11/2010)