Eucharystia w ekonomii zbawienia Starego Testamentu - Pięcioksiąg

Krew przymierza

Opowiadanie o wyjątkowym spotkaniu Boga z wybranym przez siebie narodem pod Synajem należy do najważniejszych tekstów Księgi Wyjścia (Wj 19,1-24,11). Wydarzenia, jakie wtedy się rozegrały, a więc: objawienie się Boga Izraelitom (Wj 19), przekazanie im przykazań (Dekalog) i praw (Wj 20,22-23,19) oraz wejście Izraela w przymierze z Bogiem (Wj 24,1-11), stanowiły kulminacyjny moment w tworzeniu wzajemnych relacji. Istotne znaczenie w powstaniu tej nowej więzi miał obrzęd przymierza (Wj 24,1-11), dzięki któremu Izraelici stali się szczególną własnością Boga, królestwem kapłanów i narodem świętym (Wj 19,5-6). Centralny fragment biblijnej narracji opowiada o ceremonii zawarcia przymierza (Wj 24,3-8). W rytuale przymierza, który przypieczętował nowe relacje między Bogiem i Izraelitami istotną rolę odegrała krew, którą Mojżesz podzielił na dwie części, używając jedną połowę do skropienia ołtarza (Wj 24,6), natomiast jej drugą połowę przeznaczył do pokropienia zgromadzonego ludu. Zanim jednak dokonał się ten wyjątkowy rytuał Mojżesz odczytał Izraelitom Księgę Przymierza, a oni po wysłuchaniu jej opowiedzieli się wyraźnie, że są gotowi wypełniać i słuchać tego wszystkiego, co Bóg powiedział (Wj 24,7b). Dopiero wtedy, kiedy lud potwierdził wolę życia zgodnego z Bożym planem został pokropiony „krwią przymierza”. Mojżesz dokonując pokropienia Izraelitów mówił: „Oto krew przymierza, które zawiera z wami PAN” (Wj 24,8). Celem tej ceremonii było konsekrowanie Izraela jako ludu będącego szczególną własnością Boga, „królestwa kapłanów i narodu świętego” (Wj 19,5-6). Warto w tym kontekście dodać, że uznawana za siedlisko życia krew (Kpł 17,11), która była utożsamiana z życiem (Rdz 9,5), a więc z rzeczywistością należącą do Boga w sposób szczególny, zjednoczyła w przymierzu Boga, reprezentowanego przez ołtarz, z ludem, który w pewnym sensie także stał się ołtarzem, służącym uwielbieniu Boga.

Biblijny przekaz o tym wyjątkowym wydarzeniu, jakie miało miejsce na Synaju, zamyka informacja, według której, wszyscy wezwani przez Boga na górę (Wj 24,9) mogli oglądać Go: „Zobaczyli Boga Izraela, a pod Jego stopami jakby kunsztowną mozaikę z szafiru, czystą jak bezchmurne niebo” (Wj 24,10). Możliwe, że przekraczające ograniczoną ludzką percepcję doświadczenie tajemniczej obecności Boga wskazuje na nawiązanie przez Niego głębszej relacji ze swoim ludem, który w ten sposób może Go lepiej poznać. Chociaż nieświęci ludzie spotkali się z przenajświętszym Bogiem, dostępując łaski oglądania Go, zachowali swoje życie, co potwierdzają słowa mówiące, że po tym, jak wybrani przedstawiciele Izraela zobaczyli Boga: „jedli i pili” (Wj 24,11).

Obecna w przymierzu synajskim tematyka „krwi” nawiązuje do nowego przymierza, dokonanego przez Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który przelał swoją krew, aby wszystkich pojednać z Bogiem (Mt 26,28; Mk 14,24; Łk 22,20; 1Kor 11,25; Hbr 9,15-22; 10,29; 13,20). Śmierć Jezusa na krzyżu jest jedyną i ostateczną ofiarą, która zbawia każdego człowieka. Ustanowiona przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy Eucharystia uobecnia krwawą ofiarę krzyża, urzeczywistniając najpełniej wspólnotę życia z Bogiem.