Sakrament namaszczenia chorych w przekazie Ewangelii według św. Marka

W Ewangelii wg św. Marka również uczniowie dokonują uzdrowień. Marek, co powtórzą i inni ewangeliści za nim, zapisze, iż Jezus „przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi  i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie.  «Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien!»  I mówił do nich: «Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakim miejscu was nie przyjmą i nie będą słuchać, wychodząc stamtąd strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich!» Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali”. (Mk 6,7-13).

Kolejne rozdziały Ewangelii wg św. Marka, ukazując nauczającego Jezusa, powołującego kolejnych uczniów, nade wszystko pokazują nieustannie Mistrza, który troszczy się o potrzebujących. Zanim pośle powołanych uczniów, Jezus ucisza burzę na jeziorze (Mk 4,35-41), uzdrawia opętanego w kraju Gerazeńczyków (MK 5,1-20), uzdrawia kobietę cierpiącą na krwotok, której wystarczyło dotknąć się Mistrza by ustał upływ krwi (Mk 5,21-34), uzdrawia – a raczej wskrzesza córkę Jaira (Mk 5,35-43).

Po tych wydarzeniach, po krótkim pobycie w Nazarecie, gdzie tamtejsi mieszkańcy z niedowierzaniem patrzyli na Niego, Jezus przywołał do siebie wybranych Dwunastu i rozesłał ich po dwóch[11]. Czyni tak, bo gdzie „ są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam ja jestem pośród nich” (Mt 18,20). Posyłając uczniów, Jezus udziela im władzy nad duchami nieczystymi. A zatem tak jak Jezus mają oni władzę nad duchami nieczystymi. Będą one im posłuszne. Znamienne jest, iż Jezus nie posyła uczniów, aby głosili oni Dobrą Nowinę, ale – skoro dał im władzę nad duchami nieczystymi – by nade wszystko uzdrawiali. Rzecz jasna, iż posyłając uczniów, czyni to, by byli Jego świadkami. Nade wszystko jednak, mają uwalniać napotykanych z mocy złego. Po to bowiem Pan dał im władzę nad duchami nieczystymi. Władza ta, została im udzielona po długiem przebywaniu z Mistrzem.

Posyłając uczniów, Jezus nakazuje, by nie brali oni ze sobą rzeczy, które były by dla nich jakimkolwiek zabezpieczeniem. Posyłani przez Jezusa uczniowie mogą zabrać ze sobą to, co będzie im służyć w drodze: laskę, sandały na nogach oraz jedną tunikę. Rzeczy, które będą im pomocne i konieczne w drodze. To co potrzebne w podróżowaniu oraz w zabezpieczaniu przed niebezpieczeństwami.

Pozwolenie zabrania sandałów oznacza, iż głoszący nie są niewolnikami, ale ludźmi wolnymi. Zwiastujący Ewangelię są wolnymi i przepowiadają wolność synów. Poza tym sandały i laska są ubiorem paschalnym (zob. Wj 12,11).

Mają iść nie zabierając żywności, pieniędzy. W ten sposób apostołowie uzależniają się od osób i społeczności, do których się udadzą. Wysyłani winni zatrzymać się tylko tam, gdzie są przyjmowani. Mają zatem być zależnymi od tych, którzy będą adresatami głoszonego przez nich słowa.

Jest to nakaz Jezusa. Przykazuje im – nie radzi – nakazuje. Czyni tak, bo zapewne inaczej uczynili by inaczej. Zdroworozsądkowe podejście nakazuje uczynić coś dokładnie odwrotnego. Jezus jednak potrzebuje owego „nic” apostołów. Nie mają brać chleba, który przecież daje siły i życie. Dla uczniów bowiem siłą i życiem jest Bóg. Nie mają brać torby – żadnych zapasów, które dają gwarancję zabezpieczenia. Zabezpieczeniem bowiem uczniów jest Bóg. Nie maja też brać pieniędzy – które przecież są tak bardzo pomocne w każdej działalności. Pomocą bowiem we wszelkim działaniu jest Bóg. W ten bowiem sposób On może działać i niweczyć wszystkich nieprzyjaciół uczniów. Uczniowie winni być ubogimi, by mogła ukazać się moc Pana.