Pochówek

Zamknięci Apostołowie

W całej tej sprawie nie pojawił się Piotr. Zamknął się z Apostołami w zaprzyjaźnionym domu. Ich całkowita przynależność do Jezusa i do niezwykłej przygody, jaką z Nim przeżyli przez dwa lata, nadal istnieje, ale jakby popękana: zdaje im się, iż to, co w nich najlepsze, zostało unicestwione. Oni również czują się jakby w grobie: jest to grób ich marzenia, a nawet ich nadziei.

Zstąpienie do piekieł

Jezus nie jest już z tego świata. Jego oddzielona od ciała dusza zstąpiła do piekieł, by wyzwolić dusze uwięzione, poucza Nowy Testament oraz Skład Apostolski. Jednakże Ewangelia, która trzyma się wyraźnie histo­rycznych faktów, nie mówi o tym ani słowa.

Straż przy grobie

W tym samym czasie ludzie, którzy z taką starannością i skutecznoś­cią prowadzili proces, ciągle czuwają nad sprawą.

Nazajutrz, to znaczy po dniu Przygotowania [to znaczy w sobotę rano], zebrali się arcykapłani i faryzeusze u Piłata i oznajmili: „Panie, przypo­mnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: «Po trzech dniach powstanę». Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli Jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: Powstał z martwych. I będzie ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze". Rzekł im Piłat: «Macie straż: idźcie, zabezpieczcie grób, jak umiecie».

Piłat znowu ustępuje. Ironia jego słów jest półśrodkiem i parawanem dla ukrycia jego słabości. Pozostawia im wykonanie zadania. Ale im o co innego chodzi. W końcu dostarczy im żołnierzy, aby pilnowali grobu (Mt 27,2).

Oni poszli i zabezpieczyli grób opieczętowując kamień i stawiając straż (Mt 27,62-66).