Rozłam w ludzie Bożego wybrania

Działalność i nauczanie Jezusa, poczynając od Jego pierwszego wystąpienia w synagodze w Nazarecie (Łk 4,16–30), spowodowały rozłam w ludzie Bożego wybrania. Jedni poszli za Nim, towarzysząc Mu i szukając pełnego rozeznania, kim On naprawdę jest, podczas gdy inni sprzeciwiali się Mu, wskutek czego coraz bardziej narastała wrogość, która doprowadziła do nękania Go oraz prześladowania, pojmania i skazania na śmierć.

Wysyłając siedemdziesięciu dwóch uczniów z zadaniem przygotowania „każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał” (Łk 10,1), Jezus polecił: „Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki” (w. 3). Losy tych, którzy uwierzyli w Jezusa i za Nim poszli, zapowiadały przyszłość Kościoła jako wspólnoty wyznawców, która musi liczyć się ze sprzeciwami i wrogością. Dlatego, obok nieskazitelności, potrzebna jest im cnota roztropności:

„Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie” (Mt 10,16).

Zagrożenia, którym trzeba sprostać, wymagają zdecydowania i odwagi.

Pod koniec Kazania na Górze (Mt 5,1–7,29) pojawia się mocne ostrzeżenie przed głosicielami fałszu, którzy uzurpują sobie przywileje proroków:

„Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami” (Mt 7,15).

Jezus, nawiązując do realiów pasterskich na Bliskim Wschodzie, przedstawia swoich uczniów jako trzodę narażoną na podstępne ataki dzikich zwierząt. Podobna aluzja do Kościoła jako owczarni, która potrzebuje czujności i troski, pojawia się w słowach św. Pawła skierowanych w Milecie do przełożonych wspólnoty chrześcijańskiej, którzy przybyli do niego z Efezu:

„Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów” (Dz 20,29–30).

Przełożeni poszczególnych Kościołów mają czynić wszystko, żeby powierzone im „stado” nie zostało zdziesiątkowane. Nawiązanie do realiów pasterskich powraca w zapowiedzi Jezusa dotyczącej Sądu Ostatecznego, który nastąpi u kresu czasów. Owce często trzymano w jednym miejscu razem z kozami i innymi zwierzętami. Oddzielenie owiec od kozłów stało się obrazem sądu Boga nad ludzkością:

„I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On od[1]dzieli jednych od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie” (Mt 25,32–33).

Owce są metaforą błogosławionych, którzy czynnie wypełnili wolę Bożą, a kozły – tych, którzy odmówili posłuszeństwa Bożym przykazaniom.

*

Powyższy tekst, którego tytuł i podtytuł pochodzą od Redakcji, jest fragmentem książki ks. Waldemara Chrostowskiego: „Przymierze z Bogiem. Obrazy Kościoła w Piśmie Świętym”, wyd. Biały Kruk, 200 str., format 16,5 x 23,5 cm, twarda oprawa. Więcej na https://bialykruk.pl/ksiegarnia/ksiazki/przymierze-z-bogiem-obrazy-kosciola-w-pismie-swietym