Pusty grób

Chrystus stał się w nas wszystkich kamieniem węgielnym nowej budowy. Tak więc, gdy wszystko jeszcze osłania noc paschalna, podnieśmy nasze serca w stronę Nowego Życia: Stało się to przez Pana / i cudem jest w naszych oczach (Ps 118[117],23). I wraz z Psalmistą dziękujmy: Dziękujcie Panu, bo jest dobry, / bo łaska jego trwa na wieki, / Niech mówi dom Izraela: / «Łaska Jego na wieki». / Prawica Pańska wysoko wzniesiona, /prawica Pańska moc okazała (Ps 118[117], 1-2.16).

O wzniosła tajemnico tej Świętej Nocy! Nocy, w której przeżywamy na nowo to przedziwne wydarzenie zmartwychwstania! Gdyby Chrystus pozostał więźniem grobu, istnienie ludzkości i całego stworzenia niejako straciłoby swój sens. Lecz Ty, Chryste, naprawdę zmartwychwstałeś! Wypełniło się zatem to, co zostało zapisane w Piśmie, którego słuchaliśmy przed chwilą w Liturgii Słowa, ukazującej kolejne etapy całego planu zbawienia. Na początku stworzenia Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre (Rdz 1,31). Abrahamowi obiecał, że wszystkie ludy zie­mi będą sobie życzyć szczęścia [takiego, jakie jest udziałem] twego potomstwa (Rdz 22,18). Wysłuchaliśmy również jednej z najstarszych pieśni tradycji żydow­skiej, która ukazuje znaczenie dawnego wyjścia, kiedy to wybawił Pan Izraela z rąk Egipcjan (Wj 14,30). Wypełniają się nadal za naszych dni prorockie obietnice: Du­cha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli (Ez 36,27).

W tę noc zmartwychwstania wszystko rozpoczyna się znowu od początku; stwo­rzenie odzyskuje swe autentyczne znaczenie w planie zbawienia. Jest to jakby nowy początek historii i kosmosu, albowiem Chrystus zmartwychwstał jako pierwociny spośród tych, co pomarli (1 Kor 15,20). On, ostatni Adam, stał się duchem ożywia­jącym (1 Kor 15,45). Nawet grzech naszych prarodziców jest opiewany w orędziu wielkanocnym jako felix culpa: «O, szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!» Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska, a «kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym» (Psalm responsoryjny) niezniszczalnej budowli duchowej. W tę świętą noc narodził się nowy lud, z którym Bóg zawarł wieczne przymierze we krwi Słowa wcielonego, ukrzyżowane­go i zmartwychwstałego. (CXXXI)