Rozesłanie i Wniebowstąpienie

Fragment książki "Komentarz do Ewangelii" , który publikujemy za zgodą Wydawnictwa M

Rozesłanie Apostołów

I rzekł do nich: Idźcie na cały świat i gło­ście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! (Mk 16,15)

Jeśli chodzi o rozłożenie akcentów w opisach rozesłania Apostołów, to Marek przedstawia misję jako głoszenie lub kerygmat: Głoście Ewangelię (Mk 16,15). Celem Ewangelisty jest doprowadzenie czytelników do powtórzenia wyznania wiary Piotra: Ty jesteś Mesjasz (Mk 8,29) i do tego, by powiedzieli, jak rzymski setnik Jezusa, który umarł na Krzyżu: Pozdrowienie, ten człowiek był Synem Bożym (Mk 15,39).

Przed swoim wniebowstąpieniem Chrystus poleca Apostołom: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! (Mk 16,15). Głosić Ewangelię, to znaczy spełniać misję prorocką, która przyjmuje w Kościele różne formy, według charyzmatu przekazanego każdemu (por. Ef 4,11-13). Wówczas, jako że chodziło o Apostołów i o ich szczególną misję, zadanie to zostało powierzone mężczyznom; ale jeżeli odczytamy uważnie Ewangelię, zwłaszcza św. Jana, nie może nas nie ude­rzyć, jak ta misja prorocka w swej bogatej różnorodności, jest rozdzielona pomiędzy mężczyzn i kobiety. Wystarczy przypomnieć choćby Samarytankę i rozmowę, jaką Chrystus z nią przeprowadził przy studni Jakuba w Sychar (por. J 4,1-42): to wła­śnie jej, Samarytance, a ponadto grzesznicy, Jezus objawia głębię tego, co jest praw­dziwym kultem Boga, iż nie jest tutaj decydujące miejsce, ale postawa adoracji w duchu i prawdzie.

Światłość Bożego oblicza jaśnieje pełnią swego piękna w obliczu Jezusa Chrystu­sa, w tym obrazie Boga niewidzialnego (por. Kol 1,15) i odblasku Jego chwały (por. Hbr 1,3), pełnym łaski i prawdy (por. J 1,14): On jest drogą i prawdą i życiem (J 14,6). Dlatego ostatecznej odpowiedzi na każde pytanie człowieka, zwłaszcza na jego pytania religijne i moralne, udziela jedynie Jezus Chrystus. Jezus Chrystus, światłość narodów, rozjaśnia oblicze swojego Kościoła, posłanego przezeń na cały świat, aby głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (por. Mk 16,15). Dzięki temu Kościół, Lud Boży pośród narodów, świadom nowych wyzwań historii i ludzkich wysiłków w poszukiwaniu sensu życia, przynosi wszystkim odpowiedź, której źró­dłem jest prawda Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii. Zawsze żywa pozostaje w Ko­ściele świadomość, że ma on obowiązek badać znaki czasów i wyjaśniać je w świe­tle Ewangelii, tak aby mógł w sposób dostosowany do mentalności każdego pokole­nia odpowiadać ludziom na ich odwieczne pytania dotyczące sensu życia obecnego i przyszłego oraz wzajemnego ich stosunku do siebie. (CXXXIII)

Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga

I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i gło­ście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zba­wiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzy­szyć będą: w imię moje złe duchy będą wy­rzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na cho­rych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie».
Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał na­ukę znakami, które jej towarzyszyły. (Mk 16,15-20)