Rozesłanie i Wniebowstąpienie

Pan został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga (Mk 16,19). W tych sło­wach Ewangelii według św. Marka streszcza się tajemnica Wniebowstąpienia naszego Pana Jezusa Chrystusa. Co znaczy, że Jezus wstąpił do nieba? Kategorie prze­strzenne nie pozwalają nam zrozumieć należycie tego wydarzenia, które tylko w wierze odsłania swój sens i swoją płodność. Zasiadł po prawicy Boga: oto pierw­sze znaczenie Wniebowstąpienia. I chociaż wyrażenie jest obrazowe, jako że Bóg nie ma ani prawicy ani lewicy, zawiera ono ważne orędzie chrystologiczne: Jezus zmartwychwstały wszedł w pełni, także ze swoim człowieczeństwem, w uczestnic­two chwały Bożej, i co więcej, w uczestnictwo w zbawczej działalności samego Boga. Słyszeliśmy w drugim czytaniu: Posadził Go po swojej prawicy na wyżynach nie­bieskich, ponad wszelką zwierzchnością i władzą, i mocą, i panowaniem (Ef 1,20--21). Chrześcijanin nie ma już innej głowy poza Jezusem Chrystusem. I wszystko poddał pod Jego stopy (Ef 1,22). Chrystus jest nie tylko naszą Głową, lecz także Pantokratorem, tym, który sprawuje swoje panowanie nad wszystkimi rzeczami. Te stwierdzenia mają bardzo konkretne znaczenie dla naszego życia. Nikt z nas nie powinien już polegać na kimś, kto nie jest Chrystusem, ponieważ to, co jest poza Nim, jest jedynie niższe.

Dlatego jesteśmy wezwani do kontemplowania wielkości i piękności naszego je­dynego Pana, do przyswojenia sobie modlitwy z Listu do Efezjan: Niech Bóg da wam światłe oczy dla waszego serca, tak byście wiedzieli (...) czym jest przemożny ogrom. Jego mocy względem was wierzących na podstawie działania Jego potęgi i siły, z jaką dokonał dzielą w Chrystusie (Ef 1,18-20). Słychać w tych słowach przelewające się rozradowanie chrześcijanina, który zna, lub przynajmniej wyczu­wa, i wielbi głębię tajemnicy paschalnej i niewyczerpane bogactwo jej zbawczych mocy w odniesieniu do nas. (...)

Ale istnieje także inny aspekt, właściwy uroczystości Wniebowstąpienia, wy­rażony zarówno w pierwszym czytaniu jak i w Ewangelii. Będziecie moimi świadka­mi (...) aż po krańce ziemi (Dz 1,8); Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszel­kiemu stworzeniu (Mk 16,15). Jest to obowiązek dawania świadectwa, wypływający bezpośrednio z naszej wiary. Nie można czcić gloryfikacji Pana Jezusa i potem pro­wadzić życie wolne od obowiązku, ignorując Jego najwyższy nakaz. Wniebowstąpie­nie przypomina nam, że usunięcie się Jezusa ze zmysłowego doświadczenia Jego uczniów ma także na celu pozostawienie pola tym, którzy już w historii prowadzą dalej Jego misję oraz wykazują gorliwość pasterską i poświęcenie misjonarskie, cho­ciaż dzieje się to razem z wieloma słabościami. Nie bez powodu, według opowiada­nia Dziejów Apostolskich, następują wkrótce potem Zielone Święta z darami Ducha Świętego, który daje początek misyjnej historii Kościoła. Dlatego dzisiaj jesteśmy także wezwani do odnowienia naszych zobowiązań apostolskich, składając w ręce Pana swoje postanowienia. Czyniąc to, powinniśmy zachować głęboką pewność, że Jego wstąpienie do nieba nie było odejściem, lecz tylko przemianą obecności, która nie ustaje. Chrystus jest wśród nas jeszcze dzisiaj; On jest z nami. Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28,20). Tylko stąd wypływa nasza siła, lecz także nasza stałość i nasza radość. (CXXXIV)

Jezus został uniesiony do nieba

I rzekł do nich: „Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwych­wstanie, w imię Jego głoszone będzie na­wrócenie i odpuszczenie grzechów wszyst­kim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ze­ślę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przy­obleczeni mocą z wysoka".
Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.
Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, błogo­sławiąc Boga. (Łk 24,46-53)