Pierwszy List Piotra

Do wspólnych wątków łączących Kościół rzymski z Kościo­łami Pierwszego Listu Piotra można dodać jeszcze to, że przy­najmniej niektóre części Kościoła rzymskiego powoływały się na swe założenie przez Jerozolimę. Początki rzymskich chrześcijan są spowite w mrokach niepewności. Przypuszczać można, że żydowscy pielgrzymi jerozolimscy, którzy z Rzymu udawali się do Ziemi Świętej na uroczystości, tam zapoznawali się z Ewangelią, przyjmowali ją i zanosili do Rzymu. Także Kościoły Pierwszego Listu Piotra zostały najpewniej założone przez Jerozolimę - jeśli nie przez Sylwana i Marka. Powołując się na Piotra jako na reprezentanta chrześcijaństwa jerozolimskiego, buduje się po­most łączący Rzym z Małą Azją^[27]. Ponieważ w chwili powstania Pierwszego Listu Piotra judeochrześcijański Kościół jerozolimski już od dawna poszedł w rozsypkę w zamęcie wojny żydowsko-rzymskiej, w liście tym można zauważyć, że znaczenie Jerozolimy przeniosło się ku Zachodowi. Jako Kościół założony w naj­starszej epoce apostolskiej i jako miejsce męczeństwa Piotra i Pawła, Rzym był gotów zająć miejsce Jerozolimy, jakkolwiek do tego prowadziła długa jeszcze droga. Zaplecze judeochrześcijańskie nie zacieśnia teologicznych perspektyw Pierwszego Listu Piotra. Jest on świadkiem Kościoła, który się usamodzielnił i, jak się wyda­je, szuka możliwości nawiązania dialogu z Kościołami Pawła^[28]. W bardziej osobisty sposób Piotr występuje tylko dwa razy: w adresie (1,1) i w pouczeniu skierowanym do prezbiterów (5,1). Raz nazywa siebie „Piotr, Apostoł Jezusa Chrystusa", za drugim razem: „Sympresbyter" („ja również starszy") - włącza­jąc się w ten sposób do grona innych prezbiterów. Z dzisiejszej perspektywy niektórym wydaje się to sprzecznością. Ten drugi tytuł uważają za wyraz pokory^[29]. Nie mają racji także ci, którzy twierdzą, że odzywa się tu sam domniemany autor, będący tylko prezbiterem^[30]. Czy prezbiterat jawi się tutaj jako urząd ustano­wiony przez Chrystusa?^[31] „Piotr" jest uczniem pierwszoplano­wym. Powiedzieliśmy już, że przypomina o tym zrezygnowanie ze zwykłego imienia „Szymon". Jak dalej się dowiadujemy w od­niesieniu do innych prezbiterów, jego zadaniem jako „prezbite­ra" jest pasienie powierzonego mu „stada Bożego" (5,2-4). Nie wolno tracić z oczu tego, że jako „świadek cierpień Chrystusa" Piotr kolejami swego życia poświadcza intencję listu nazwanego jego imieniem, a tym samym pokazuje zarazem, jak być wzorem dla stada (zob. 5,3). W męczeństwie jego autorytet nabiera najwyższej autentyczności. Ponieważ jest współprezbiterem, po­zostali prezbiterzy mają udział w jego posłudze. Nie jest jasne, czy prezbiterzy kierują Kościołem w pojedynkę, czy kolegialnie^[32].

------------------------------

[27] Wg Dz 2,9 żydowscy pielgrzymi jerozolimscy pochodzili także z Kapadocji, Pontu i Azji.
[28] Zob. Karrer: ZNW 80 (1989) 227n. A. Lindemann, Paulus im altesten Christentum (BHTh 58) (Tübingen (1979) 260, twierdzi, że 1 P „jest pozo­stającym pod wpływem tradycji Pawłowych, albo raczej samych listów Pawła, świadkiem nurtu chrześcijaństwa zasadniczo nie-Pawłowego".
[29] Schelkle - podobnie Windisch, w komentarzu do tego wersetu.
[30] Brox, 1 Petr 228.
[31] Tak mniema Goppelt, 1 Petr 322.
[32] Na różne rozumienie urzędu rzuca światło 1 P 4,10n, gdzie jest mowa o charyzmacie przepowiadania i o diakonii