Pan Bóg zaprasza. Nieustannie zachęca, by postawić krok w Jego stronę. Za wszelką cenę chce ocalić człowieka od śmierci, od bólu i cierpienia na wieki.

To ogromna tajemnica, że człowiek nie chce odpowiedzieć na to zaproszenie. Nie chce skosztować dobroci Pana.

A może na końcu czasów okaże się, że całkiem nieświadomie właśnie to robił przez całe swoje życie: kosztował i oglądał nieskończone Boże miłosierdzie. Bo przecież nikt zdrowy na umyśle nie odrzuca szczęścia, radości, piękna i dobra. A to są przymioty Boga.

„Żądam od ciebie ofiary doskonałej i całopalne – ofiary woli, z ta ofiarą nie może iść w porównanie żadna inna. Sam kieruję życiem twoim i wszystko tak urządzam, abyś Mi była ustawiczną ofiarą i czynić będziesz zawsze wolę Moją, a dla dopełnienia tej ofiary łączyć się będziesz ze Mną na krzyżu” (Dzienniczek św. Faustyny, nr 923).