Tak o pokorze pisze jeden z zakonników: pokora to pełna swobody i pogody zgoda na to, czym się jest i być się może. To jak z kroplą rosy , której może się zdarzyć,że zabłyśnie jak diament, ale wie ona, że to tylko zasługa nocy i słońca no i jej szczerej przeźroczystości.
Prawda ,że piękne?:)