Sama przerabiam właśnie trudną lekcję.
Spotkałam się z niezrozumieniem w mojej parafii. Od ponad roku zmagam się z pasmem duchowych cierpień.
Byłam już bardzo blisko odrzucenia krzyża, widziałam przed sobą tylko realną groźbę załamania nerwowego, a wtedy i tak wszystko na nic... Pomógł Różaniec i zawierzenie, że jeśli Bóg chce żebym postradała zmysły, to niech się dzieje Jego wola. Niedawno zrozumiałam, że nie walczyłam "przeciwko ciału i krwi...", szatan jest szczególnie łasy na krzywdy jakie wyrządzają nam nasi księża, to dla niego szczególna gratka, a moje cierpienie, z chwilą zawierzenia zaczęło zbliżać mnie do tajemnicy ukrzyżowanej miłości...

Może i trudno jest uwierzyć... komuś kto nie zauważył, ile łask spływa na posłusznych i wypełniających Słowo Boże...
Nawet, jak ktoś nie za bardzo się przejmuje Dekalogiem, też otrzymuje szansę, nie jedną...
Pan Bóg nie chce naszej zguby.
Tylko czy nasze oczy to widzą? czy uszy słyszą?
To nie jest aż takie trudne, żeby żyć w zgodzie na tym świecie... a jak byłoby pięknie... już teraz...
... jako w niebie, tak i na ziemi...